Stan przedegzaminacyjny
Częstoskurcz nadkomorowy – diagnostyka i leczenie na podstawie najnowszych wytycznych Część 2: opis typów SVT
dr n. med.Michał Kowara1,2
prof. dr hab. n. med. Marcin Grabowski1
- W drugiej części opracowania dotyczącego częstoskurczów nadkomorowych opisano poszczególne typy częstoskurczów nadkomorowych, to jest tachykardie zatokowe, ogniskowe częstoskurcze przedsionkowe, napadowe częstoskurcze węzłowe oraz arytmie związane z obecnością drogi dodatkowej
- Skoncentrowano się szczególnie na aspektach patofizjologicznych, diagnostycznych i terapeutycznych tych arytmii
W poprzednim artykule z cyklu „Stan przedegzaminacyjny” przedstawiliśmy ogólną charakterystykę nadkomorowych zaburzeń rytmu serca – etiologię, diagnostykę i ogólne zasady postępowania1. W bieżącym artykule analizujemy poszczególne rodzaje arytmii nadkomorowych, koncentrując się na najważniejszych aspektach ich diagnostyki i terapii, na podstawie najnowszych wytycznych European Society of Cardiology (ESC)2. Nadkomorowe zaburzenia rytmu serca można podzielić na 4 rodzaje:
- tachykardie zatokowe (fizjologiczne i patologiczne)
- tachykardie przedsionkowe (jednoogniskowe, wieloogniskowe oraz częstoskurcze przedsionkowe w mechanizmie macro-reentry [MRAT – macro-reentrant atrial tachycardia])
- tachykardie z łącza przedsionkowo-komorowego
- arytmie związane z drogą dodatkową.
Tachykardie zatokowe
Cechami tachykardii zatokowej są: obecność dodatnich załamków P w zapisie EKG w odprowadzeniach I, II, aVF i dwufazowego lub ujemnego załamka P w odprowadzeniu V1 oraz częstość rytmu serca >100 uderzeń na minutę. Tachykardia zatokowa może mieć charakter fizjologiczny (np. występować podczas wysiłku fizycznego). Patologicznymi odmianami tej tachykardii są natomiast: nieadekwatna tachykardia zatokowa (IST – inappropriate sinus tachycardia), kiedy przyspieszony rytm zatokowy nie jest skorelowany z aktywnością fizyczną; częstoskurcz zatokowy nawrotny, kiedy epizody tachykardii zatokowej występują w formie napadów, oraz zespół posturalnej tachykardii ortostatycznej (POTS – postural orthostatic tachycardia syndrome), kiedy nadmierne, nieadekwatne przyspieszenie rytmu serca występuje po pionizacji. W tabeli 1 przedstawiono zarys wspomnianych wyżej zaburzeń rytmu.
Symptomatologia u poszczególnych chorych jest różna, nieskorelowana w sposób liniowy z częstością rytmu serca. Niektórzy pacjenci mogą nie odczuwać objawów nawet przy szybkiej tachykardii, inni zgłaszają istotne objawy (duszność, kołatania serca) przy relatywnie niedużym przyspieszeniu rytmu serca3. Uwaga ta dotyczy również tachykardii nadkomorowych innych niż zatokowe.
