Małopłytkowość, definiowana jako liczba płytek <150 × 10⁹/l, jest relatywnie częstym schorzeniem, zwłaszcza w populacji chorych kardiologicznych. Badania pokazują, że duża część tych pacjentów wymagająca leczenia przeciwkrzepliwego nie jest poddawana skutecznej profilaktyce zdarzeń zakrzepowo-zatorowych w obawie przed powikłaniami krwotocznymi.

Obecnie nie ma oficjalnych wytycznych postępowania u takich chorych, duże badania randomizowane skupiające się na leczeniu przeciwkrzepliwym traktują małopłytkowość jako kryterium wykluczające. Jednak na podstawie analizy dotychczasowych doświadczeń i doniesień badaczy możliwe jest zaproponowanie schematu postępowania w zakresie leczenia przeciwkrzepliwego chorych z małopłytkowością.

Małopłytkowość

Małopłytkowość jest stosunkowo częstym schorzeniem, występującym m.in. u chorych kardiologicznych, którzy wymagają leczenia przeciwpłytkowego lub przeciwkrzepliwego, a często również skojarzenia obu tych terapii. W tak leczonej grupie pacjentów konieczne wydaje się zachowanie wyjątkowej ostrożności, ponieważ trombocytopenia wiąże się nie tylko z wyższym ryzykiem krwawienia, ale również z wysokim ryzykiem zgonu¹.

Małopłytkowość jest definiowana jako liczba płytek <150 × 10⁹/l, a dokładny podział ciężkości trombocytopenii na podstawie poziomu płytek został zaprezentowany w tabeli 1. Zdarzenia krwotoczne u chorych z małopłytkowością manifestują się ze zmiennym nasileniem, od drobnych wybroczyn podskórnych po zagrażające życiu krwawienia (choć ciężkie krwawienia są obserwowane rzadko, jeśli liczba płytek przekracza 30 × 10⁹/l, a występują najczęściej, gdy ich liczba spada <10 × 10⁹/l)². Chorzy z poziomem płytek powyżej 50 × 10⁹/l są najczęściej bezobjawowi. Liczba płytek 30-50 × 10⁹/l rzadko objawia się w postaci plamicy małopłytkowej, ale może powodować nadmierne krwawienie przy urazach. Gdy poziom płytek wynosi 10-30 × 10⁹/l, krwawienie może wystąpić przy minimalnym urazie, a liczba płytek <10 × 10⁹/l zwiększa ryzyko samoistnego krwawienia, wybroczyn i siniaczenia. Spontaniczne krwawienie do błon śluzowych, krwawienie wewnątrzczaszkowe, z przewodu pokarmowego lub moczowego najczęściej wiąże się z liczbą płytek mniejszą niż 5 × 10⁹/l i jest uważane za hematologiczny stan nagły³.