Hipotermia terapeutyczna jest definiowana jako obniżenie temperatury ciała pacjenta do 32-34°C. Celem tej metody jest zapobieganie uszkodzeniom neurologicznym mózgu u osób po nagłym zatrzymaniu krążenia, u których po zastosowaniu technik reanimacyjnych uzyskano powrót krążenia, bez powrotu świadomości. Obniżanie temperatury może być wykonywane poprzez wlew schłodzonej do 4°C soli fizjologicznej, chłodzenie powierzchniowe (worki z lodem lub systemy chłodzenia powierzchniowego z wykorzystaniem sterowania komputerowego) bądź inwazyjnie przy użyciu cewników wewnątrznaczyniowych wprowadzanych do żyły głównej górnej lub dolnej z komputerowym sterowaniem temperaturą. Niezależnie od wybranego sposobu obniżania temperatury kluczowe znaczenie ma jej ciągły pomiar przez czujnik zlokalizowany np. w pęcherzu moczowym, przełyku lub odbycie.

Drugim zastosowaniem hipotermii jest ograniczenie wielkości uszkodzenia mięśnia sercowego i jego martwicy w przebiegu zawału serca.

Choć hipotermia terapeutyczna/celowana kontrola temperatury jest obecnie zalecana w wytycznych zarówno Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC – European Resuscitation Council), jak i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) u pacjentów pozostających w stanie śpiączki po zatrzymaniu krążenia, to dowody potwierdzające skuteczność tej metody w redukcji śmiertelności i ciężkich powikłań neurologicznych są wciąż ograniczone. Może mieć ona również zastosowanie w zmniejszaniu strefy zawału, ale na ten temat brakuje wystarczających danych. Dlatego dla pełnego zrozumienia potencjalnego ochronnego działania hipotermii terapeutycznej/celowanej kontroli temperatury konieczne są dalsze badania.

Hipotermia terapeutyczna po nagłym zatrzymaniu krążenia

Pomimo dokonanego w ostatnich dekadach znacznego postępu w diagnostyce i leczeniu chorób sercowo-naczyniowych oraz zwiększenia świadomości zarówno lekarzy, jak i pacjentów co do znaczenia prewencji poprzez identyfikację i redukcję czynników ryzyka...

Od wielu lat prowadzone są liczne badania dotyczące zarówno samej techniki czynności resuscytacyjnych – w celu zwiększenia ich skuteczności, jak i opieki poresuscytacyjnej. Nadrzędnym celem jest nie tylko redukcja śmiertelności w tej grupie pacjentów, lecz także poprawa wyników leczenia i możliwa minimalizacja przede wszystkim następstw neurologicznych.