Kamizelka z zewnętrznym kardiowerterem-defibrylatorem jako narzędzie prewencji SCD w świetle najnowszych rekomendacji

dr hab. n. med. Paweł Syska

II Klinika Zaburzeń Rytmu Serca, Narodowy Instytut Kardiologii Stefana kardynała Wyszyńskiego – Państwowy Instytut Badawczy w Warszawie

Adres do korespondencji:

dr hab. n. med. Paweł Syska

II Klinika Zaburzeń Rytmu Serca

Narodowy Instytut Kardiologii

Stefana kardynała Wyszyńskiego

– Państwowy Instytut Badawczy

ul. Alpejska 42, 04-628 Warszawa

e-mail: psyska@ikard.pl

  • Założenia techniczne kamizelki z zewnętrznym kardiowerterem-defibrylatorem
  • Najważniejsze dane z piśmiennictwa światowego dotyczące tego urządzenia
  • Praktyczne aspekty związane z kwalifikacją, wdrożeniem i prowadzeniem tego rodzaju terapii

Nagły zgon sercowy (SCD – sudden cardiac death) jest najczęściej bezpośrednim następstwem migotania komór (VF – ventricular fibrillation), które doprowadza do zatrzymania czynności mechanicznej serca. Od ponad czterdziestu lat najbardziej skutecznym narzędziem profilaktyki SCD jest implantowany kardiowerter-defibrylator (ICD – implantable cardioverter-defibrillator), który w sposób ciągły i automatyczny monitoruje pracę serca i w razie potrzeby przerywa złożoną arytmię komorową. Współcześnie dysponujemy kilkoma wersjami ICD, od formy tradycyjnej – przezżylnej (TV-ICD – transvenous ICD), przez układ całkowicie podskórny (S-ICD – subcutaneous ICD), aż po wprowadzony niedawno do użytku klinicznego system pozanaczyniowy (EV-ICD – extravascular ICD). Każde z wymienionych urządzeń ma zalety i ograniczenia, jednak ich cechą wspólną jest konieczność przeprowadzenia mniej lub bardziej inwazyjnej procedury chirurgicznej w celu implantacji, dlatego z założenia stosuje się je w przypadku pewnych i najczęściej trwałych wskazań do wdrożenia profilaktyki SCD.

Złożoność okoliczności klinicznych powoduje niekiedy poważne dylematy i trudności związane z podejmowaniem decyzji o wszczepieniu ICD. Miarą słuszności lub błędu przeprowadzonej kwalifikacji jest adekwatna interwencja urządzenia ratująca życie pacjenta lub tragedia nagłej śmierci osoby, która nie została ostatecznie zakwalifikowana do implantacji ICD. Podejście asekuracyjne polegające na łatwej kwalifikacji do wykonania obciążającej procedury może z kolei skutkować dużą liczbą nadmiarowych i niepotrzebnych implantacji oraz będących ich następstwem, nierzadko poważnych, powikłań.

Narzędziem przydatnym w przypadku tego rodzaju dylematów i niepewności jest kamizelka z zewnętrznym kardiowerterem-defibrylatorem (WCD – wearable cardioverter-defibrillator). Jest to system pozwalający na nieinwazyjną, czasową i skuteczną profilaktykę SCD u osób, u których ryzyko nagłego zgonu ocenia się jako graniczne, przejściowe lub niepewne w danej chwili bądź u których z różnych względów nie jest możliwe (najczęściej chwilowo) zastosowanie urządzeń implantowanych na stałe.

W artykule przedstawiono założenia techniczne WCD, najważniejsze dane z piśmiennictwa światowego dotyczące tego urządzenia, a także praktyczne aspekty związane z kwalifikacją, wdrożeniem i prowadzeniem tego rodzaju terapii.

Do góry