Najważniejszym wnioskiem z poprzedniej części naszego opracowania omawiającego problematykę komorowych zaburzeń rytmu serca w świetle najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) jest to, że arytmię komorową należy w pierwszym kroku wykryć, potwierdzić i oczywiście, jeśli jest to niezbędne, niezwłocznie przerwać (metody leczenia arytmii zostaną omówione w kolejnej, trzeciej części cyklu), a w drugim kroku – ustalić, czy jej podłożem nie jest choroba serca (strukturalna lub elektryczna). W praktyce klinicznej, na co również zwrócono uwagę w wytycznych ESC, specjalista kardiolog ma do czynienia z konkretnymi sytuacjami, które zostały streszczone w przywołanym dokumencie jako scenariusze kliniczne¹. Przed omówieniem wspomnianych scenariuszy zostanie postawione pytanie – czy istnieją łagodne arytmie komorowe, które nie są manifestacją poważnej choroby serca, i czy możemy odróżnić je na podstawie badania elektrokardiograficznego?

Łagodne arytmie komorowe

Istnieją arytmie komorowe określane jako łagodne, które mogą wystąpić u pacjentów ze zdrowym sercem, tzn. bez choroby wieńcowej, wady strukturalnej (wrodzonej bądź nabytej) oraz choroby zaburzającej zjawiska elektryczne w sercu. Do najważniejszych łagodnych, idiopatycznych częstoskurczów komorowych (ryc. 1) należą częstoskurcz pochodzący z drogi odpływu prawej komory (RVOT – right ventricular outflow tract) oraz tzw. częstoskurcz wiązkowy, krążący między włóknami Purkinjego na środkowej części przegrody międzykomorowej ku dołowi, powracający przez włókna tylnej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa (najczęściej)^1,2.