Liczne dane w literaturze wskazują na związek pomiędzy zwiększonym stężeniem insuliny a zaburzeniami poznawczymi. Jest stosunkowo niewiele prac oceniających stosunek pomiędzy grubością kory mózgu a wydzielaniem insuliny.

Autorzy badania pochodzący z Włoch, Korei Południowej oraz USA przebadali imponującą grupę 1093 pacjentów przy okazji badań MRI głowy wykonywanych z innych przyczyn. Pacjentom oznaczano stężenie peptydu C, będącego jak wiadomo markerem hiperinsulinemii. Zautomatyzowany program komputerowy wykorzystywany był do pomiaru grubości kory mózgu w trakcie badania MRI. Pacjenci byli następnie klasyfikowani w zależności od stwierdzonego stężenia peptydu C do odpowiednich kategorii statystycznych.

Pacjenci z najwyższym stężeniem peptydu C (najwyższy kwartyl) wykazywali najmniejszą grubość kory mózgowej. Powyższe dotyczyło obu przyśrodkowych części płata skroniowego, prawego dolnego zakrętu skroniowego, obu płatów przedczołowych oraz górnej części prawego płata ciemieniowego.

Zmniejszenie grubości kory mózgu stwierdzono poprzez porównanie z grubością kory mózgu u pacjentów z dolnego kwadryla (mających najniższe stężenie peptydu C w surowicy krwi).

Co ciekawe autorzy badania stwierdzili powyższe, odsiewając takie czynniki jak wiek, płeć, BMI, wywiad nadciśnieniowy, hiperlipidemia, poprzedni udar, choroby układu krążenia oraz stężenie glukozy na czczo.

Badacze konkludują, że wyższe stężenie peptydu C jest związane z miejscowym zmniejszeniem grubości kory mózgu, co dotyczy pacjentów niewykazujących żadnych zaburzeń poznawczych.

Komentarz

Praca wydaje się niezwykle ciekawa, gdyż epidemia cukrzycy dosłownie dziesiątkuje populacje światowe, a w szczególności krajów wysoko cywilizowanych. Cukrzyca typu 2 jest dobrze poznanym ryzykiem zaburzeń poznawczych oraz otępienia. Jest ona opisywana jako hiperglikemia w kontekście oporności tkanek i receptorów na insulinę.

Są także prace stwierdzające ryzyko rozwoju zaburzeń poznawczych, zmniejszenia metabolizmu mózgu oraz zmian zanikowych. Są też prace sugerujące związek pomiędzy zaburzeniami poznawczymi a opornością na insulinę. Peptyd C jest markerem hiperinsulinemii jako uboczny efekt produkcji insuliny. Wysokie zaś stężenie peptydu C jest uważane za wskaźnik wzrostu produkcji endogennej insuliny w odpowiedzi na oporność tkanek na insulinę.

Jakkolwiek badanie dotyczyło dużej grupy osób niewykazujących zaburzeń poznawczych w przesiewowym teście MMSE, można domniemywać, iż osoby z wyższym stężeniem peptydu C w osoczu i zmniejszoną grubością kory mózgu są niejako predysponowane do wystąpienia w przyszłości zaburzeń poznawczych.