Podsumowanie

• Reasumując, aby pacjenta uchronić przed powstaniem niewydolności żylnej, uszkodzeniem ścian naczynia, a w konsekwencji zespołem pozakrzepowym, najlepszą metodą wydaje się heparyna drobnocząsteczkowa plus terapia uciskowa.

• Z całą pewnością w przypadku zakrzepicy żył głębokich, której objawami najczęściej są obrzęk, ból i ewentualnie zaczerwienienie, musimy koniecznie stosować leczenie przeciwzakrzepowe. Powinniśmy je stosować przez trzy miesiące w pełnej dawce. Zarejestrowane są także nowe leki przeciwzakrzepowe, takie jak apiksaban, dabigatran i rywaroksaban. Z punktu widzenia farmakokinetyki i farmakodynamiki ich działanie jest bardzo podobne do heparyny drobnocząsteczkowej, a dla pacjenta wygodniejsze, bo nie trzeba wykonywać wkłucia, tylko przyjmuje się te leki doustnie. Ograniczenia ich stosowania dotyczą przede wszystkim pacjentów z niewydolnością nerek.

• Objawy żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej są często niespecyficzne i by rozpoznać tę chorobę, należy przede wszystkim o niej pamiętać i stale brać pod uwagę w czasie różnicowania.

• By postawić diagnozę, trzeba wykonać celowane badania, takie jak USG żył kończyn dolnych lub tomografię komputerową tętnic płucnych.

• Do najważniejszych czynników ryzyka zakrzepicy należą wiek i unieruchomienie. ŻChZZ leczy się lekami zmniejszającymi krzepliwość krwi – obecnie dostępne są heparyny niefrakcjonowane i drobnocząsteczkowe, antagoniści witaminy K (warfaryna i acenokumarol) oraz bezpośrednie ihibitory czynników krzepnięcia – Xa (apiksaban, rywaroksaban) i trombiny (dabigatran).

• Leczenie powinno trwać przynajmniej trzy miesiące.