P.D.: Połączenie β-mimetyku o szybkim początku działania i długim czasie działania i cholinolityku o podobnym 24-godzinnym profilu działania zmniejsza dynamiczne rozdęcie płuc, co poprawia wydolność pacjentów i umożliwia zwiększenie ich aktywności fizycznej. Wszystkie te parametry skuteczności leczenia objawowego POChP mają znaczenie dla jakości życia pacjentów, co jest widoczne w większym zmniejszeniu ogólnego zużycia leków ratunkowych (stosowanych na żądanie krótko działających leków rozszerzających oskrzela). Dotychczas leczenie skojarzone LABA i LAMA było utrudnione ze względu na różną częstość dawkowania leków i konieczność stosowania różnych systemów inhalacyjnych. Połączenie LABA i LAMA przeznaczone do podawania raz na dobę, z jednego inhalatora, znacznie ułatwia proces leczenia i poprawia skuteczność terapii.


MT: Jak należy monitorować terapię?


P.D.: Podstawa to badanie podmiotowe i przedmiotowe. Dodatkowo terapię monitorujemy, wykonując testy MRC/CAT i spirometrię. W zależności od wyników dodajemy kolejne leki, zlecamy szczepienia lub zabiegi rehabilitacyjne. Coraz większe zastosowanie w monitorowaniu POChP znajduje telemedycyna.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc to choroba poddająca się prewencji i leczeniu, z istotnymi zmianami pozapłucnymi, które mogą wpływać na ogólny stan chorego i jego jakość życia. POChP, poza układem oddechowym, dotyka układu krążenia, krzepnięcia, mięśniowego, kostnego i ośrodkowego układu nerwowego. Zmiany płucne w POChP charakteryzują się niecałkowicie odwracalnym ograniczeniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe. Ograniczenie to jest zwykle postępujące i wiąże się z nieprawidłową odpowiedzią zapalną płuc na szkodliwe pyły lub gazy.


MT: Jakie działania można jeszcze podjąć dla złagodzenia przebiegu choroby?


P.D.: Poza terapią wziewną zastosowanie szczepionek przeciwko grypie zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby o ciężkim przebiegu oraz zmniejsza ilość zgonów z powodu powikłań. To infekcje są przyczyną największej ilości zaostrzeń. U chorych po 65. r.ż. oraz u młodszych, ale w ciężkiej postaci choroby, zastosowanie szczepienia przeciwko pneumokokom zmniejsza ryzyko wystąpienia zapalenia płuc.

Chorzy z POChP mają kłopoty z odkrztuszeniem plwociny. Dym tytoniowy paraliżuje ruchy urzęsionego nabłonka, a przerost komórek śluzowych powoduje, że w drogach oddechowych gromadzi się nadmiar śluzu. U niektórych chorych wskazane jest więc zastosowanie leków rozrzedzających wydzielinę oskrzelową, co przynosi pozytywny efekt terapeutyczny. Niezależnie od stopnia klinicznego POChP pacjenci powinni za wszelką cenę unikać kontaktu z dymem tytoniowym i innymi zanieczyszczeniami powietrza.

Niebagatelne znaczenie ma planowa rehabilitacja oddechowa pacjentów. Poprawia ona wydolność wysiłkową i zmniejsza uczucie duszności. Zmniejsza częstość hospitalizacji i poprawia jakość życia chorych. Kompleksowe programy rehabilitacji zawierają ćwiczenia fizyczne, poradnictwo w zakresie odżywiania oraz edukację chorych.


MT: Jaka jest rola lekarzy rodzinnych w opiece nad pacjentem?


P.D.: Każdy lekarz POZ powinien być wyczulony na objawy POChP u swoich pacjentów. Jeżeli jest w stanie wykonać badanie spirometryczne wraz z próbą rozkurczową, może postawić rozpoznanie i wdrożyć leczenie. Niezbędne jest, aby wykonał RTG klatki piersiowej, by nie przeoczyć zmian zapalnych lub nowotworowych w płucach. Jeżeli jest to chory ze stopniem A lub B, może pozostawać pod opieką lekarza POZ i do specjalisty trafiać raz w roku. Jeżeli jego stan nie poprawia się po zleconej terapii, zawsze warto wysłać go do specjalisty, aby lepiej ułożyć terapię. Stopnie C i D powinny pozostawać pod ścisłą opieką pneumonologa. Optymalnym rozwiązaniem jest opieka zespołu terapeutycznego składającego się z lekarzy wielu specjalności oraz pielęgniarki, rehabilitanta, dietetyka i psychologa.

Zdjęcie: archiwum prywatne

Do góry