MT: Łysienie androgenowe stanowi poważny problem psychologiczny dla dużej części dotkniętych nim osób, znacząco ograniczając jakość życia. U jakiego odsetka kobiet i mężczyzn dochodzi do łysienia?

Dr Andrzej Szmurło: W tzw. rasie kaukaskiej łysienie androgenowe mężczyzn zaczyna się najczęściej po 20. r.ż., u kobiet później, najczęściej po 60. r.ż. Zmiany dotyczą mieszków włosowych zależnych od stymulacji androgenami. Ten rodzaj łysienia ma charakter postępujący. U mężczyzn w wieku 70 lat prawie 60 proc. osiąga ostatni etap łysienia, u kobiet 50 proc. pacjentek z męskim wypadaniem włosów obserwuje się w wieku około 50 lat. U około 15-20 proc. mężczyzn nie występuje ten typ łysienia.

MT: Jaki jest obraz kliniczny choroby u kobiet, a jaki u mężczyzn?

A.S.: U mężczyzn wyróżnia się siedem typów łysienia wg klasyfikacji Hamiltona, w zależności od rozległości zmian – od zajęcia zakoli aż do wyłysienia całej części centralnej głowy z pozostawieniem wianuszka włosów na obwodzie. U kobiet łysienie ma charakter rozlanej utraty włosów. Przerzedzenie włosów występuje na ciemieniu w różnym stopniu, ale rzadko dochodzi do całkowitego wyłysienia, takiego jak u mężczyzn. W odniesieniu do kobiet wyróżnia się trzy typy wg klasyfikacji Ludwiga.

MT: Czy rozpoznanie opiera się wyłącznie na obrazie klinicznym?

A.S.: Rozpoznanie bazuje w zasadzie na obrazie klinicznym. Obraz jest bardzo charakterystyczny. Dla pewności można posłużyć się trichoskopią, czyli badaniem w dużym powiększeniu. Stwierdza się zwiększony odsetek włosów cienkich na ciemieniu w porównaniu z odsetkiem takich włosów na potylicy. Można także wykonywać trichogram, czyli badanie korzeni pod mikroskopem. Jednak kryteria trichoskopowe są na tyle miarodajne, że trichogram, który jest związany z wyrywaniem włosów, wykonuje się rzadziej.

MT: Z którymi chorobami należy różnicować łysienie androgenowe?

A.S.: Różnicowanie z innymi odmianami łysienia opiera się na obrazie klinicznym, wywiadzie i czasie trwania. Łysienie androgenowe trzeba różnicować z innymi niebliznowaciejącymi odmianami łysienia, tj. łysieniem plackowatym w odmianie rozlanej, telogenowym łysieniem typu telogen effluvium, niedoborami żelaza, toczniem rumieniowatym układowym, czyli SLE, niedoczynnością tarczycy, nadczynnością tarczycy, łojotokiem i łojotokowym wypadaniem włosów, zapaleniem łojotokowym skóry głowy, niektórymi przypadkami łuszczycy (na ogół włosy w łuszczycy rosną lepiej), trichotillomanią, czyli wyrywaniem nerwicowym włosów, oraz wypadaniem w przewlekłej kile, czego nie widuje się obecnie często z powodu szerokiego stosowania antybiotyków z innych przyczyn. U kobiet łysienie męskiego typu różnicuje się głównie z łysieniem telogenowym.