Rany i skaleczenia rutynowo przemywa się wodą, a następnie dezynfekuje. Po oczyszczeniu i ustaniu krwawienia przykładany jest w tym miejscu plaster. Jednak tradycyjnie wykorzystywane opatrunki zabezpieczają ranę wyłącznie przed działaniem bodźców zewnętrznych, natomiast nie wspomagają regeneracji skóry, nie przyśpieszają gojenia, ani nie są dostosowane do konkretnych typów ran. Wymienione zalety mają natomiast charakteryzować opatrunki, nad którymi pracują uczeni z Łodzi.

– Konwencjonalne opatrunki nie mają zdolności aktywnego reagowania na sygnały fizjologiczne, takie jak np. impulsy przesyłane przez komórki nerwowe. A to właśnie sygnały płynące z komórek, przekazywane za pośrednictwem neuronów i odbierane przez odpowiednie receptory, regulują wzrost komórek i wspomagają gojenie się ran. W układach biologicznych wykryto delikatne sygnały elektryczne, które odgrywają bardzo ważną rolę w kontrolowaniu migracji i proliferacji komórek podczas gojenia. Ponadto uszkodzenia oksydacyjne wywołane przez reaktywne formy tlenu (ROS − reactive oxygen species) w ranach przewlekłych i/lub oparzeniowych opóźniają proces regeneracji. Kolejną ważną kwestią jest przedłużający się stan zapalny związany z występowaniem zasadowego pH w mikrośrodowisku ran przewlekłych, które powoduje podrażnienie skóry. Dlatego trzeba w tych miejscach obniżać poziom pH – mówi dr hab. inż. Joanna Pietrasik, zastępczyni dyrektora Instytutu Technologii Polimerów i Barwników na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, która przewodzi projektowi badawczemu „Antyutleniające, elektroaktywne i biobójcze samoprzylegające materiały opatrunkowe”.