Opublikowano również pierwsze obserwacje dotyczące skuteczności D-mannozy jako alternatywy lub uzupełnienia antybiotykoterapii u pacjentów z aktywnym zapaleniem pęcherza moczowego. W obserwacji Domenici i wsp. w grupie kobiet z ostrym zapaleniem pęcherza moczowego leczonych D-mannozą w monoterapii odnotowano ustąpienie objawów w 95% przypadków oraz negatywny wynik posiewu moczu po 15 dniach w 91% przypadków⁶. Z kolei Wagenlehner i wsp. zaobserwowali, że zastosowanie D-mannozy w monoterapii lub jako elementu leczenia złożonego (w tym z antybiotykiem) prowadzi do szybkiego zmniejszenia nasilenia i ustąpienia dolegliwości chorobowych. Jednocześnie w ocenie satysfakcji pacjenta odnotowano, że pacjentki były zadowolone z monoterapii z D-mannozą oraz chętnie stosowałyby D-mannozę ponownie w razie nawrotu zakażenia⁷. Dalsza analiza wyników tego badania pozwoliła ustalić, że monoterapia D-mannozą prowadzi do redukcji nasilenia objawów już po pierwszej dobie stosowania. Porównanie szybkości działania pomiędzy D-mannozą, antybiotykiem oraz ich połączeniem dowiodło braku niższości skuteczności D-mannozy po 3 dobach leczenia⁸.

Podsumowanie

U pacjentów z niepowikłanym zapaleniem pęcherza moczowego D-mannoza jest atrakcyjną formą profilaktyki oraz interesującą alternatywą dla antybiotyków w przypadku leczenia. Biorąc pod uwagę jej udokumentowaną naukowo skuteczność, korzystny profil bezpieczeństwa oraz brak negatywnego wpływu na problem lekooporności, warto, by lekarze oraz farmaceuci zainteresowali się omawianym preparatem.

Podejmując decyzję o antybiotykoterapii, lekarz powinien mieć świadomość odpowiedzialności i konsekwencji. Antybiotykoterapia jest uzasadniona wyłącznie w przypadku jednoznacznego podejrzenia lub rozpoznania infekcji bakteryjnej, zaś wybrany antybiotyk powinien mieć odpowiednio wąskie spektrum działania i być stosowany przez odpowiednio krótki czas w wystarczająco wysokiej dawce.

Zdjęcie: archiwum prywatne