2. Która z metod diagnostyki obrazowej wydaje się optymalna w ocenie charakteru zmian torbielowatych?
Rycina 4AB. Badanie USG i MR
a. Ultrasonografia z zastosowaniem opcji dopplerowskich (USG-CD)
b. Tomografia komputerowa – badanie wielofazowe (TK)
c. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MR)
Ultrasonografia nawet przy zastosowaniu technik dopplerowskich nie pozwala na wiarygodną ocenę procesu rozrostowego. Obraz USG w prezentacji B zmian ogniskowych w narządach miąższowych jamy brzusznej w dużej mierze zależy od ich położenia względem głowicy (głównie od głębokości) oraz struktury tkanek sąsiednich, co znacznie utrudnia obiektywizację badania.2 Obraz takich zmian, jak krwiak, guz lity czy ropień, bywa podobny (ryc. 4A).
Uwidocznienie przepływu metodą color doppler w obrębie zmiany znacznie uprawdopodabnia występowanie rozrostu, ale często jest to nieosiągalne, zwłaszcza u osób otyłych (uzyskanie obrazu drobnych naczyń podlega takim samym ograniczeniom jak prezentacja B). W praktyce najszerzej wykorzystywana jest technika TK z podaniem dożylnym środka cieniującego i akwizycją wielofazową, co zwielokrotnia narażenie na promieniowanie jonizujące. Trudno zatem polecać badanie TK jako technikę optymalną w procesie monitorowania zmian torbielowatych podejrzanych o rozrost w narządach jamy brzusznej, zwłaszcza u osób młodych. Optymalna więc jest technika MR jako metoda nieinwazyjna o największej rozdzielczości tkankowej. Dobór odpowiedniego zestawu sekwencji pozwala na znaczne uprawdopodobnienie rozpoznania (ryc. 4B, C).
Rycina 4C. Badanie USG i MR
Wadą metody pozostaje jej ograniczona dostępność. Konieczne jest także precyzyjne zaplanowanie obszaru badania, zwłaszcza w przypadku występowania licznych zmian. Zazwyczaj badanie MR realizowane jest poprzez zebranie zestawu kilku sekwencji, dobieranych w zależności od wskazanego problemu klinicznego. Stąd konieczna jest dobra komunikacja z lekarzem kierującym, o co obecnie paradoksalnie trudno.
Zalecane leczenie
Oba typy guza są zaliczane do III kategorii zmian torbielowatych w klasyfikacji Bosniaka. Stąd optymalnym leczeniem jest ich chirurgiczne usunięcie (nerczak torbielowaty uznaje się za guz łagodny, jednak może ulegać transformacji w mięsak). Niepolecana jest termoablacja, coraz szerzej stosowana w leczeniu guzów litych narządów miąższowych i płuc. W obu prezentowanych przypadkach podjęto skuteczne leczenie operacyjne. Dotychczasowa obserwacja kliniczna wsparta wynikami badań USG i TK nie wykazała cech nawrotu choroby.
Prawidłowe odpowiedzi: 1. b, 2. c