Rak prostaty jest najczęstszym nowotworem wśród mężczyzn >70 r.ż. w populacji europejskiej. Ze względu na niezadowalającą skuteczność metod rozpoznawania klinicznie zaawansowanego raka gruczołu krokowego naukowcy poszukiwali nowych metod zwiększających efektywność biopsji prostaty.

Opis przypadku

Pacjent, lat 49, z podwyższonym poziomem PSA (prostate specific antygen) do 12,7 ng/ml, zdiagnozowanym podczas badań okresowych, został skierowany przez lekarza pierwszego kontaktu do urologa. W badaniu przedmiotowym stwierdzono powiększenie całego gruczołu krokowego. Urolog wykonał badanie USG. Uwidoczniło ono dwupłatowy stercz o mieszanej echogeniczności z nieznacznym rozrostem strefy przejściowej. Lewa strefa obwodowa o nieco obniżonej echogeniczności i wzmożonym przepływie naczyniowym. Torebka anatomiczna była zachowana. Objętość gruczołu krokowego określono na 35 ml. Ze względu na niejednoznaczny obraz USG i wysoki poziom PSA pacjenta zakwalifikowano do biopsji pod kontrolą USG (TRUS – transrectal ultrasound). Ponieważ wynik histopatologiczny biopsji był dwukrotnie ujemny, a poziom PSA w ciągu kolejnych 12 miesięcy wzrósł do 15,1 ng/ml, chorego skierowano na badanie mp-MR (multiparametric-MR) w celu określenia lokalizacji i wymiarów zmian przed kolejną biopsją. Badanie uwidoczniło zmianę ogniskową w strefie obwodowej segmentu podstawnego lewego płata (ryc. 1). Prawdopodobieństwo istotnego klinicznie raka prostaty oceniono na 5 w skali PI-RADS. W kolejnej biopsji celowanej na opisaną w badaniu MR zmianę wynik histopatologiczny potwierdził obecność gruczolakoraka zrazikowego 7 (4+3) wg Gleasona.