Podocyty

Ko­lo­ro­wa­ny ob­raz ska­nin­go­wej mi­kro­sko­pii elek­tro­no­wej przed­sta­wia – po­kry­wa­ją­ce bło­nę pod­staw­ną kłę­busz­ka ner­ko­we­go i two­rzą­ce we­wnętrz­ną (trzew­ną) po­wierzch­nię to­reb­ki Bow­ma­na – ko­mór­ki zwa­ne po­do­cy­ta­mi. Ich sto­po­wa­te wy­pust­ki za­zę­bia­ją się mię­dzy so­bą. W prze­strzeń mię­dzy są­sied­ni­mi wy­pust­ka­mi (szcze­li­nie fil­tra­cyj­nej) roz­pię­ta jest zbu­do­wa­na z wie­lu bia­łek (jak np. po­do­cy­na i ne­fry­na), po­ro­wa­ta bło­na unie­moż­li­wia­ją­ca prze­cho­dze­nie ma­kro­mo­le­kuł i ele­men­tów mor­fo­tycz­nych do mo­czu pier­wot­ne­go. Do­dat­ko­wo po­wierzch­nię wy­pu­stek po­kry­wa na­ła­do­wa­ny ujem­nie gli­ko­ka­liks (płaszcz po­li­sa­cha­ry­do­wy), któ­ry ogra­ni­cza fil­tra­cję ujem­nie na­ła­do­wa­nych al­bu­min. Mi­kro­mo­le­ku­ły ta­kie jak wo­da, glu­ko­za i jo­ny prze­cho­dzą przez po­ry ła­two. Po­do­cy­ty przez zmia­nę kształ­tu mo­gą roz­sze­rzać lub zwę­żać szpa­ry fil­tra­cyj­ne, zmie­nia­jąc tym sa­mym po­wierzch­nię fil­tra­cji, co wpły­wa na wiel­kość GFR.