Już jutro, weź udział w VI edycji bezpłatnego kongresu VMS Interna 2025! Sprawdź program >
Do ustalenia rozpoznania konieczne jest zazwyczaj zebranie dokładnych wywiadów, przeprowadzenie badania przedmiotowego oraz wykonanie fototestu płatkowego z substancją, która prawdopodobnie spowodowała zmiany skórne. Jeśli uda się wykazać, że do rozwoju zmian skórnych doszło podczas pochmurnego dnia lub po ekspozycji na promienie świetlne przechodzące przez szybę, sugeruje to, że przyczyną zapalenia jest promieniowanie UVA. Leczenie zmian polega na precyzyjnej identyfikacji czynnika sprawczego, unikaniu ekspozycji na ten czynnik oraz stosowaniu opatrunków, maści przeciwzapalnych i glikokortykosteroidów.23,24
Fototoksyczne kontaktowe zapalenie skóry
Objawy fototoksycznego kontaktowego zapalenia skóry pojawiają się w miejscach, w których doszło do kontaktu z pokarmem zawierającym substancję aktywowaną następnie pod wpływem światła, przede wszystkim w zakresie promieniowania UVA (długość fali 320-400 nm).
Fototoksyczne kontaktowe zapalenie skóry to reakcja o typie oparzenia słonecznego z dominującymi objawami typowymi dla oparzenia. Po ustąpieniu tych objawów w miejscu ekspozycji często pozostają linijnie ułożone przebarwienia, które mogą utrzymywać się przez wiele miesięcy.
Reakcję fototoksyczną może powodować wiele roślin. Dobrze poznano reakcje wywoływane przez psoraleny (furokumaryny). Związki te występują dość powszechnie w cytrusach (rodzina Rutaceae), takich jak cytryna, limonka, pomarańcza gorzka, pomarańcza bergamota i grejpfrut; w owocach z rodziny morwowatych (Moraceae), takich jak figi; oraz w roślinach z rodzin Chenopodiaceae i Umbelliferae, m.in. w marchwi, selerze, koprze, pietruszce, pasternaku.2,24 Do ekspozycji na limonkę dochodzi najczęściej po wyciśnięciu owocu do napoju. Sok ściekający po skórze w połączeniu z ekspozycją na słońce może powodować powstanie charakterystycznych pasm zapalenia skóry lub hiperpigmentacji. Do fototoksycznego kontaktowego zapalenia skóry dochodzi również po zastosowaniu perfum zawierających furokumaryny, zmiany zlokalizowane są wówczas zazwyczaj na szyi.2
Na ryzyko rozwoju fototoksycznych zmian skórnych szczególnie narażone są osoby, które mają częsty kontakt z zawartymi w roślinach substancjami, np. rolnicy, ogrodnicy czy pracownicy zatrudnieni przy zbiorze warzyw.2 Niebezpieczne może być także spożycie dużej ilości produktów roślinnych zawierających furokumaryny. Calka i wsp.24 opisali przypadek matki i dorosłego syna, u których objawy fototoksyczne na skórze wystawionej na działanie promieni słonecznych pojawiły się po zjedzeniu komosy białej (Chenopodium album rodz. Chenopodiaceae). Roślina ta występuje na całym świecie, jej młode liście po ugotowaniu są jadalne.
Fotoalergiczne kontaktowe zapalenie skóry
Fotoalergiczne kontaktowe zapalenia skóry wywołane kontaktem z roślinami lub ich pochodnymi w przeciwieństwie do reakcji fototoksycznych występują stosunkowo rzadko. Zmiany skórne w przebiegu fotoalergicznego kontaktowego zapalenia skóry przypominają swoim wyglądem alergiczne kontaktowe zapalenie skóry i pojawiają się na odkrytych fragmentach ciała, ale mogą również objąć miejsca osłonięte. Główną dolegliwością jest świąd. Zmiany tego typu mogą niekiedy wystąpić po zastosowaniu preparatów w aerozolach. W większości z opublikowanych przypadków czynnikiem sprawczym był dwusiarczek dwuallilu występujący w czosnku.25
Uogólnione kontaktowe zapalenie skóry
Uogólnione kontaktowe zapalenie skóry (SCD – systemic contact dermatitis) jest definiowane jako zaostrzenie się wcześniej istniejących zmian wypryskowych lub rozwój nowych zmian o charakterze wyprysku potnicowego, uogólnionej reakcji wypryskowej, rzadziej rumienia wielopostaciowego, pokrzywki i objawów zapalenia naczyń, po doustnej lub pozajelitowej ekspozycji na alergen, na który chory uczulił się wcześniej drogą przezskórną. Przykładem są zmiany skórne w okolicy pośladkowej oraz w okolicach zgięciowych pojawiające się po kilku godzinach lub dniach od spożycia związków niklu. Do innych prawdopodobnych objawów należą cechy zapalenia błony śluzowej nosa i spojówek, zaburzenia czynności układu oddechowego, obrzęk naczynioruchowy, bóle głowy, gorączka, wymioty oraz biegunka. Należy dodać, że reakcja na związki niklu znajdujące się w pokarmach, wodzie, produktach ziołowych czy preparatach wielowitaminowych lub mineralnych przyjętych doustnie może pojawić się tylko u osób silnie uczulonych.26,27
Objawy systemowego kontaktowego zapalenia skóry mogą wystąpić również po spożyciu pokarmów zawierających składniki balsamu peruwiańskiego, jeżeli wcześniej doszło do miejscowego uczulenia na któryś z tych związków.2,28 Zmiany skórne pojawiają się wówczas najczęściej na twarzy, dłoniach oraz okolicy ano-genitalnej. Niektóre substancje zawarte w balsamie peruwiańskim są obecne również w napojach alkoholowych (np. wino, piwo, gin, wermut) czekoladzie, dodatkach smakowych (w słodyczach, gumie do żucia lub herbacie), lodach, warzywach marynowanych (buraki, ogórki), chili, sosie barbecue, oraz coli. Pojawiły się doniesienia o poprawie przebiegu systemowego kontaktowego zapalenia skóry po zastosowaniu diety eliminującej składniki balsamu peruwiańskiego. Taki sposób postępowania spotkał się jednak z krytyką, ze względu na bardzo restrykcyjny charakter diety, ryzyko niedożywienia oraz wątpliwą skuteczność.
Systemowe kontaktowe zapalenie skóry mogą wywołać również inne pokarmy, jeśli wcześniej wystąpiło na nie uczulenie. Są to cebula, zioła, ryby, sumak, orzechy nerkowca, różne przyprawy oraz dodatki do żywności (np. olej cynamonowy, wanilia, chinina w toniku, glikol propylenowy oraz aspartam).2,29
Wnioski
Reakcje kontaktowe na pokarm oraz alergiczne reakcje na pokarm przebiegające z kontaktowym zapaleniem skóry należą do istotnych chorób, które powinny zostać uwzględnione w diagnostyce różnicowej alergicznych zmian skórnych.
Komentarz
prof. dr hab. med. Magdalena Czarnecka-Operacz, Katedra i Klinika Dermatologii UM im. K. Marcinkowskiego, Poznań
prof. dr hab. med. Magdalena Czarnecka-Operacz
Alergia pokarmowa jest trudnym problemem klinicznym. Uczulenie na alergeny pokarmowe może mieć charakter IgE-zależny, nie zależeć od IgE lub stanowić mieszany typ reakcji; coraz częściej rozpoznaje się ponadto alergiczne choroby przewodu pokarmowego o charakterze eozynofilowym. W konsekwencji obraz kliniczny alergii pokarmowej jest niezwykle zróżnicowany (od przewlekłych dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego po ciężki wstrząs anafilaktyczny), dlatego postępowanie diagnostyczne i lecznicze wymagają od lekarza dużego zaangażowania i wiedzy, a od pacjenta chęci współpracy.
Podejrzenie alergii pokarmowej opiera się zazwyczaj na informacjach uzyskanych od pacjenta. W przypadku reakcji mediowanych przez IgE ustalenie rozpoznania nie jest z reguły trudne, ale reakcje IgE-niezależne bywają podobne do wielu wywołanych pokarmami reakcji o innym niż alergiczne podłożu, a także do chorób wieku dziecięcego niezwiązanych z alergią pokarmową.
Zgodnie z obowiązującymi klasyfikacjami, do pokarmowych zaburzeń IgE-zależnych należą reakcje typu natychmiastowego ze strony przewodu pokarmowego i skóry oraz zespół anafilaksji jamy ustnej (OAS – oral allergy syndrome). W przypadku pierwszego typu reakcji objawy dotyczą skóry i układu pokarmowego, ale mogą mieć również charakter anafilaksji układowej. Z kolei w przypadku OAS IgE-zależną reakcję pokarmową wywołuje kontakt uczulającego pokarmu z błoną śluzową jamy ustnej, objawy kliniczne są miejscowe i występują od kilku minut do kilku godzin po spożyciu pokarmu sprawczego. IgE-niezależne choroby alergiczne mogą mieć charakter enteropatii białkowych, natomiast przykładem reakcji typu mieszanego są enteropatie eozynofilowe.
Reakcje wywołane przez pokarmy można również analizować w zależności od drogi ekspozycji; wówczas dużą grupę problemów klinicznych stanowić będą reakcje kontaktowe. W prezentowanym artykule badacze z Kliniki Dermatologicznej w Hanowerze, wykorzystując publikacje, które ukazały się po 2005 r., przedstawili niezwykle ciekawy przegląd informacji z tego zakresu. Podzielili pokarmowe reakcje kontaktowe na typ wynikający z podrażnienia, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, pokrzywkę kontaktową, kontaktowe zapalenie skóry wynikające z nadwrażliwości na białko, fototoksyczne kontaktowe zapalenie skóry, fotoalergiczne kontaktowe zapalenie skóry oraz układowe kontaktowe zapalenie skóry.
W poszczególnych podrozdziałach w sposób syntetyczny i klarowny opisano rodzaje reakcji kontaktowych na pokarm, uwzględniając obraz kliniczny, przebieg i grupy zawodowe szczególnie narażone na ich wystąpienie. Przedstawiono również charakterystykę uczulających alergenów pokarmowych oraz ich źródła. Artykuł zawiera wszystkie niezbędne informacje, które lekarz praktyk powinien uwzględnić w swojej codziennej pracy klinicznej.
Można tylko dodać, że alergia kontaktowa na pokarmy jest praktycznie jedyną formą reakcji alergicznej, która dotyczy głównie osób dorosłych. Jej diagnostyka wymaga szczegółowej analizy informacji uzyskanych w badaniu podmiotowym i wielu badań dodatkowych w zakresie natychmiastowej i opóźnionej formy reakcji alergicznej. Badania diagnostyczne powinny zatem obejmować skórne testy punktowe z alergenami pokarmowymi, testy punktowe z natywnymi alergenami pokarmowymi (prick-prick test, prick-by-prick test), skórny ekspozycyjny test pokarmowy (SAFT – Skin Application Food Test), atopowe testy płatkowe (APT – Atopy Patch Test) oraz rozmaite odmiany fototestów z podejrzanymi alergenami pokarmowymi. Dobór badań powinien być uzależniony od wieku chorego, typu obserwowanej u niego reakcji i rodzaju odczynu. Diagnostyka nie jest łatwa i wymaga dużego doświadczenia klinicznego oraz dobrego warsztatu badawczego.
W Polsce diagnostyką alergii pokarmowej zajmują się alergolodzy z różnymi specjalizacjami podstawowymi. Moim zdaniem w zakresie kontaktowej alergii pokarmowej powinien powstać ujednolicony system postępowania diagnostycznego. Ważna jest również ścisła współpraca specjalistycznych ośrodków alergologicznych. Zwiększone narażenie na alergeny pokarmowe często związane jest z wykonywanym zawodem, dlatego konieczna jest też współpraca z ośrodkami chorób zawodowych skóry.