W SKRÓCIE

Próby kliniczne dowiodły, że redukcja stężenia cholesterolu LDL (LDLC), a w mniejszym stopniu triglicerydów oraz zwiększenie cholesterolu HDL (HDLC) zmniejsza ryzyko chorób układu krążenia o etiologii miażdżycowej. Choć statyny są podstawą leczenia hipolipemizującego, nie zawsze ich stosowanie pozwala zredukować stężenie lipidów i lipoprotein do poziomu zgodnego z obowiązującymi wytycznymi. Terapia skojarzona więcej niż jednym lekiem wpływającym na gospodarkę lipidową jako uzupełnienie zmiany stylu życia stanowi obecnie jedno z zaleceń i jest powszechnie zalecana. Lekarze powinni znać poszczególne leki i ich interakcje, nie ma jednak danych o wpływie terapii skojarzonej na rokowanie, szczególnie o połączeniach statyna-fibrat oraz statyna-niacyna. Trwają już próby kliniczne, które powinny potwierdzić skuteczność skojarzonego leczenia zaburzeń lipidowych. Badacze spodziewają się, że nowe leki w połączeniu z obecnie stosowanymi będą wykazywać działanie addytywne. Dzięki temu zyskamy szanse na znaczną redukcję stężenia LDLC i zwiększenie HDLC u osób, które tego potrzebują, a w konsekwencji radykalne ograniczenie rozwoju chorób układu krążenia o etiologii miażdżycowej.

Wprowadzenie

Badania kliniczne dowiodły, że redukcja stężenia cholesterolu LDL (LDLC),^1-3 a w mniejszym stopniu triglicerydów oraz zwiększenie cholesterolu HDL (HDLC)^4,5 zmniejsza ryzyko chorób układu krążenia o etiologii miażdżycowej. Wśród najnowszych zaleceń dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych⁶ znalazły się wytyczne, aby dążyć do niższych docelowych wartości stężenia LDLC niż proponowane wcześniej,⁷ uwzględniono też dodatkowe cele terapii, m.in. normalizację podwyższonego stężenia triglicerydów, niskiego HDLC oraz podwyższonego cholesterolu nie-HDL.⁶ W wielu przypadkach osiągnięcie tych celów terapeutycznych za pomocą monoterapii jest niemożliwe⁸ i wymaga – oprócz stosowania diety – regularnej aktywności fizycznej, redukcji masy ciała oraz co najmniej dwóch leków hipolipemizujących.⁹ Leczenie skojarzone może też ograniczać problemy związane z nietolerancją dużych dawek preparatów stosowanych w monoterapii, szczególnie inhibitorów reduktazy HMG-CoA, czyli statyn. Do wad terapii skojarzonej zalicza się nasilenie niektórych działań niepożądanych, możliwość wystąpienia interakcji lekowych, konieczność zażywania dużej liczby tabletek i wysokie koszty, co może się przyczyniać do nieprzestrzegania zaleceń dotyczących farmakoterapii. Dane kliniczne na temat rokowania, szczególnie pochodzące z badań nad terapią skojarzoną, w których oceniano powikłania sercowo-naczyniowe, są skąpe. Tym samym leczenie skojarzone często opiera się nie na dowodach skuteczności terapii kilkoma lekami, lecz poszczególnych leków stosowanych z osobna.