Ko­men­tarz

In­ży­nie­ryj­ny tekst pra­cy sta­no­wi prze­gląd sta­nu wie­dzy od­no­śnie moż­li­wo­ści za­sto­so­wa­nia tech­ni­ki po­dwój­nej ab­sorp­cjo­me­trii fo­to­no­wej (DE­XA) dla oce­ny nie tyl­ko po­wierzch­nio­wej gę­sto­ści mi­ne­ral­nej bliż­sze­go koń­ca ko­ści udo­wej. Au­tor wska­zu­je na zna­ne wa­lo­ry tech­ni­ki DE­XA, od­no­sząc je jed­no­cze­śnie do za­gad­nień wy­trzy­ma­ło­ści ko­ści. Słusz­nie stwier­dza, że pa­ra­me­try wy­trzy­ma­ło­ści mo­gą zo­stać okre­ślo­ne pre­cy­zyj­nie je­dy­nie pod­czas zła­mań do­świad­czal­nych w wa­run­kach la­bo­ra­to­ryj­nych, co czy­ni je bez­u­ży­tecz­ny­mi w prak­ty­ce kli­nicz­nej. Na­le­ży więc, zda­niem au­to­ra, sta­rać się okre­ślić przy­bli­żo­ny pa­ra­metr wy­trzy­ma­ło­ści in­ny­mi spo­so­ba­mi.

Stwo­rze­nie wła­ści­we­go in­ży­nie­ryj­ne­go mo­de­lu ko­ści w ce­lu nie­in­wa­zyj­ne­go okre­śle­nia jej przy­bli­żo­nych pa­ra­me­trów me­cha­nicz­nych jest atrak­cyj­ne i w znacz­nej mie­rze uza­sad­nio­ne. Przyj­mu­je się jed­nak, że wy­trzy­ma­łość uwa­run­ko­wa­na jest je­dy­nie obec­no­ścią zmi­ne­ra­li­zo­wa­nej czę­ści twar­dej. Dru­gim wa­run­kiem po­praw­no­ści przy­ję­te­go mo­de­lu jest za­ło­że­nie, że wy­trzy­ma­łość tkan­ki kost­nej nie zmie­nia się wraz z wie­kiem. Oba te po­stu­la­ty nie mu­szą jed­nak być praw­dzi­we w wa­run­kach bio­lo­gicz­nych; pierw­szy, gdy ma­my do czy­nie­nia z gwał­tow­nie na­ra­sta­ją­cy­mi prze­cią­że­nia­mi, ja­kie ma­ją miej­sce pod­czas zła­mań, dru­gi zaś wy­raź­nie umy­ka kon­tro­li w przy­pad­ku za­bu­rzeń skła­du mi­ne­ral­ne­go be­le­czek kost­nych np. we flu­oro­zie.