Jedną z najgoręcej dyskutowanych w zeszłym roku w środowisku hipertensjologów i ogólnie lekarzy praktyków publikacji są zalecenia amerykańskie dotyczące zasad rozpoznawania i leczenia nadciśnienia tętniczego, pod którymi podpisali się reprezentanci aż 11 towarzystw naukowych (w tym m.in. American College of Cardiology, American Heart Association, American Society of Hypertension, American Geriatric Society, a także przedstawiciele organizacji zrzeszających asystentów medycznych, farmaceutów, pielęgniarki, ekspertów zajmujących się profilaktyką zdrowotną i innych) – stąd zalecenia ACC/AHA/AAPA/ABC/ACPM/AGS/APhA/ASH/ASPC/NMA/PCNA¹. Wydawać by się mogło, że opublikowany dokument oddaje pogląd amerykańskiego środowiska medycznego na kwestię rozpoznawania i leczenia nadciśnienia tętniczego (to, że tak jednak nie jest, wykażę w dalszej części niniejszego artykułu). Biorąc pod uwagę wpływ medycyny amerykańskiej na medycynę światową oraz to, że istotne modyfikacje w standardach postępowania w wielu chorobach nadchodzą do Europy zza Atlantyku, nie należy się dziwić, że dokument ten jest szczegółowo analizowany i żywo komentowany na całym świecie. W tym przypadku wydźwięk większości komentarzy ma charakter krytyczny, kwestionujący zwłaszcza niektóre kluczowe definicje – z ponownym zdefiniowaniem pojęć normy i nadciśnienia tętniczego na czele.

Nowe definicje zdrowia i choroby według ACC/AHA

Dla uproszczenia w dalszej części tekstu omawiane zalecenia będę określał krócej jako zalecenia ACC/AHA (tak zresztą najczęściej są one określane w literaturze). Zasadniczą i budzącą największe kontrowersje zmianą jest zdefiniowanie normy ciśnienia tętniczego jako wartości poniżej 120/80 mmHg. W tabeli 1 przedstawiono podział nadciśnienia tętniczego według ACC/AHA i zestawiono go z obowiązującymi wytycznymi towarzystw europejskich (European Society of Cardiology i European Society of Hypertension [ESC/ESH])².