Kardiologia
Wskazania do wszczepienia stymulatora serca u chorych z migotaniem przedsionków
dr n. med. Katarzyna Mitręga
prof. dr hab. n. med. Beata Średniawa
- Charakter zaburzeń przewodnictwa, czas trwania arytmii oraz stopień uszkodzenia mięśnia lewej komory serca – główne czynniki wpływające na wybór implantowanego urządzenia u chorych z migotaniem przedsionków
- Omówienie wskazań do wszczepienia różnego rodzaju urządzeń wspomagających pracę serca w zależności od objawów występujących u pacjentów na podstawie wytycznych europejskich
Migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) to najczęściej rozpoznawana arytmia na świecie, a łączna częstość jej występowania u chorych powyżej 20 r.ż. szacowana jest na 3%. Prawdopodobieństwo wystąpienia AF rośnie wraz z wiekiem, jak również koreluje z dodatkowymi obciążeniami u chorych, takimi jak: nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca czy przewlekła choroba nerek. Co więcej, migotanie przedsionków niezależnie związane jest z dwukrotnym wzrostem umieralności ogólnej u kobiet i półtorakrotnym wzrostem umieralności ogólnej u mężczyzn.
Zasadnicze znaczenie w podejmowaniu decyzji o rodzaju implantowanego urządzenia chorym z migotaniem przedsionków ma:
• charakter zaburzeń przewodnictwa
• czas trwania arytmii
• stopień uszkodzenia mięśnia lewej komory serca.
W przypadku urządzeń wszczepianych pacjentom ze współistniejącą niewydolnością serca z ciężką dysfunkcją skurczową lewej komory (frakcja wyrzutowa lewej komory [LVEF – left ventricle ejection fraction] ≤35%) wpływ na decyzję o implantacji kardiowertera-defibrylatora z funkcją resynchronizującą (CRT-D – cardiac resynchronization therapy defibrillator) ma również szerokość zespołu QRS oraz występowanie klinicznych objawów arytmii.
Zasadniczy podział migotania przedsionków warunkujący proces terapeutyczny opiera się m.in. na czasie trwania arytmii. Zdefiniowano następujące postacie migotania przedsionków:
