Kardiologia
Czujność diagnostyczna w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST
lek. Agata Wiktorowicz
prof. dr hab. n. med. Stanisław Bartuś
dr hab. n. med. Tomasz Rakowski, prof. UJ
- Z uwagi na heterogeniczność objawów klinicznych, dużą liczbę możliwych zmian w EKG i schorzeń, które trzeba wziąć pod uwagę w różnicowaniu, diagnostyka i ustalenie jednoznacznego rozpoznania u pacjentów z podejrzeniem ACS są niełatwe
- W artykule przedstawiono poszczególne etapy diagnostyki i leczenia pacjentów z podejrzeniem NSTE-ACS
- Na postępowanie inwazyjne składają się trzy typy strategii, a wybór jednej z nich zależy m.in. od spełnienia kryteriów dużego ryzyka
Termin „ostre zespoły wieńcowe” (ACS – acute coronary syndrome) obejmuje grupę schorzeń charakteryzujących się nagłym zaburzeniem równowagi pomiędzy zaopatrzeniem mięśnia sercowego w tlen a jego zapotrzebowaniem. Na podstawie wyjściowego zapisu EKG wyróżnia się 2 grupy ACS: ACS bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS – non-ST-elevation acute coronary syndrome) oraz ACS z uniesieniem odcinka ST (STE-ACS – ST-elevation acute coronary syndrome).
STE-ACS są najczęściej wynikiem ostrego, całkowitego lub prawie całkowitego zamknięcia przepływu krwi przez tętnicę wieńcową, czego odzwierciedleniem w zapisie EKG jest przetrwałe (utrzymujące się ponad 20 minut) uniesienie odcinka ST. U większości z tych pacjentów rozwija się zawał mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI – ST-segment elevation myocardial infarction), a postępowaniem z wyboru jest natychmiastowe leczenie reperfuzyjne.
Do rozwoju NSTE-ACS zwykle dochodzi na skutek tylko częściowego ograniczenia przepływu krwi przez tętnice wieńcowe. W tej grupie wyróżnia się zawał mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI – non-ST-segment elevation myocardial infarction) (jeśli niedokrwienie doprowadziło do uszkodzenia i martwicy kardiomiocytów) oraz niestabilną dławicę (UA – unstable angina) (jeśli niedokrwienie nie spowodowało uszkodzenia kardiomiocytów). Pacjenci z NSTE-ACS stanowią populację heterogenną, charakteryzującą się dużym zróżnicowaniem w zakresie ocenianego stopnia ryzyka, co przekłada się na postępowanie diagnostyczne oraz lecznicze w poszczególnych grupach chorych. Niniejsze opracowanie jest skoncentrowane na omówieniu poszczególnych etapów diagnostyki i leczenia pacjentów z podejrzeniem NSTE-ACS.
Wstępna ocena pacjenta z podejrzeniem NSTE-ACS opiera się na oszacowaniu prawdopodobieństwa rozpoznania ACS na podstawie obrazu klinicznego, EKG oraz stężenia troponin sercowych (oznaczonych wyjściowo i seryjnie). W rozpoznaniu różnicowym należy b...
Obraz kliniczny NSTE-ACS
Pierwszym objawem dającym początek diagnostyce w kierunku NSTE-ACS najczęściej jest ostry dyskomfort w klatce piersiowej. Mniej więcej połowa pacjentów zgłaszających się do izby przyjęć z powodu dolegliwości w klatce piersiowej będzie miała rozpoz...
