Przetoki odbytu, mimo że są schorzeniem znanym od stuleci, wciąż budzą wiele dyskusji związanych z relatywnie wysokim odsetkiem nawrotów, a także emocji wywołanych obawą upośledzenia podstawowej funkcji fizjologicznej człowieka, jaką jest kontrola defekacji. Dlatego też tworzone są schematy – modnie zwane algorytmami – postępowania w zależności od stanu klinicznego, objawów, wyników badania przedmiotowego oraz uzupełniających badań obrazowych. Są one opracowywane na podstawie różnych mniej lub bardziej wiarygodnych danych. W piśmiennictwie dostępnych jest też wiele bardzo obiecujących opisów „nowoczesnych małoinwazyjnych metod” leczenia przetok odbytu. Zwykle są to opisy przypadków lub badania obserwacyjne uwzględniające ograniczone grupy chorych, niemniej chętnie akceptowane przez pacjentów, a także lekarzy. W związku z tym zarówno krajowe, jak i międzynarodowe towarzystwa naukowe próbują przedstawić rzetelne wskazówki postępowania na podstawie danych medycyny opartej na faktach (EBM – evidence-based medicine).

Amerykańskie towarzystwo chirurgów kolorektalnych – American Society of Colon and Rectal Surgeons (ASCRS) – na łamach czasopisma „Disease of the Colon and Rectum” opublikowało w 2022 r. kolejny, zaktualizowany artykuł¹, którego celem jest pomoc w podjęciu decyzji dotyczącej postępowania u pacjenta z przetoką odbytu na podstawie najlepszych dostępnych danych dowodowych oraz poprzednich wytycznych z 2016 r. Założeniem publikacji praktycznych wytycznych grupy ekspertów ASCRS jest ich rewizja co 5 lat uwzględniająca aktualne dane literaturowe. Przeglądu dostępnej bazy danych (artykuły, lokalne wytyczne i badania anglojęzyczne) od 2015 do 2021 r. dokonano z wykorzystaniem kombinacji słów kluczowych odnoszących się do ropni i przetok odbytu. Finalnie wybrano 269 z 841 publikacji. Wartość badania naukowego oceniano zgodnie z przyjętymi zasadami rekomendacji (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation [GRADE]) przedstawionymi w 2006 r. (tab. 1)².  

Praca jest adresowana do praktykujących chirurgów koloproktologów. Jej autorzy podkreślają zasadność stosowania metod diagnostyczno-terapeutycznych popartych dowodami naukowymi, jednocześnie jednak nie odrzucają możliwości postępowania alternatywnego, dobranego indywidualnie do pacjenta.