Astma jest chorobą znaną od starożytności. Słowo „astma” pochodzące z języka greckiego oznacza utrudnienie oddychania. Początkowo astmą nazywano różne objawy ze strony układu oddechowego. Sam Homer (VIII w. p.n.e.) w „Iliadzie” astmą nazywał duszność po uderzeniu kamieniem czy morderczym pościgu. Jako termin medyczny słowo „astma” po raz pierwszy zaistniało w „Aforyzmach” Hipokratesa (IV w. p.n.e.). Najwcześniejsze próby zdefiniowania choroby podjęli Aulus Cornelius Celsus (I w. p.n.e.) i Galen (I w. n.e.)¹. Obecnie używana definicja została sformułowana w 2014 r. i określa astmę jako „heterogenną chorobę, zwykle charakteryzującą się przewlekłym zapaleniem dróg oddechowych, którą definiuje występowanie takich objawów, jak świszczący oddech, duszność, uczucie ściskania w klatce piersiowej i kaszel, o zmiennej częstości i nasileniu, oraz utrudnienie wydechowego przepływu powietrza przez drogi oddechowe o zmiennym nasileniu”².

Astma jest chorobą o dużym znaczeniu społecznym. Choruje na nią 1-18% populacji na całym świecie. W Polsce (w ramach projektu Epidemiologia Chorób Alergicznych w Polsce [ECAP] z 2007 r.) stwierdzono jej występowanie u 7-10% badanych (zależnie od wieku i środowiska zamieszkania)³. Jako że astma jest przewlekłym schorzeniem występującym najczęściej u ludzi młodych, uwaga lekarzy jest zwrócona w stronę jej leczenia i zapobiegania. W tym celu w 1993 r. powołano Global Initiative for Asthma (GINA), której zadaniem jest ustalanie zasad postępowania i diagnozowania pacjentów z astmą. W 1995 r. wydano pierwsze zalecenia – The Global Strategy for Asthma Management and Prevention (tzw. raport GINA).

Najbardziej rewolucyjna zmiana w leczeniu astmy dokonała się jednak przed powołaniem organizacji GINA i było to wprowadzenie do leczenia glikokortykosteroidów wziewnych (wGKS). Pozwalało to uniknąć powikłań związanych z terapią glikokortykosteroid...