Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią wynikającą z defektu wydzielania i/lub działania insuliny. Cukrzyca typu 1 stanowi około 10% wszystkich przypadków cukrzycy, a liczba osób dotkniętych tą chorobą szybko się zwiększa. Wyniki badań klinicznych wskazują na zależność wyrównania metabolicznego cukrzycy i ryzyka rozwoju późnych powikłań. Nadrzędnym celem leczenia cukrzycy jest zapobieganie rozwojowi jej przewlekłych powikłań poprzez osiąganie wyrównania metabolicznego. Towarzystwa diabetologiczne, w tym Polskie Towarzystwo Diabetologiczne, opracowują zalecenia kliniczne określające parametry wyrównania metabolicznego, inaczej cele leczenia cukrzycy, pod pojęciem których należy rozumieć uzyskanie wartości docelowych w zakresie: glikemii, ciśnienia tętniczego, lipidogramu i masy ciała. Wyniki badań Diabetes Control and Complications Trial (DCCT) i Epidemiology of Diabetes Interventions and Complications (EDIC) stały się podstawą aktualnie obowiązujących kryteriów wyrównania, a także wytycznych dotyczących leczenia cukrzycy typu 1. U młodych osób z tym typem cukrzycy zalecane docelowe wartości hemoglobiny glikowanej (HbA_1c) wynoszą ≤6,5% (48 mmol/mol) lub przynajmniej ≤7% (53 mmol/mol). Wartości 6,5% (48 mmol/mol) czy 7% (53 mmol/mol) są jednak trudne do osiągnięcia. W dzisiejszych czasach wyrównanie cukrzycy typu 1 nadal pozostaje niezadowalające, co wymusza wdrażanie coraz to nowszych terapii. Główne obszary postępu w leczeniu cukrzycy to zastosowanie szybko działających i długo działających analogów insuliny oraz technologii w zakresie podawania insuliny i monitorowania glikemii^1-4.

Terapie opóźniające rozwój cukrzycy typu 1

Cukrzyca typu 1 jest spowodowana zniszczeniem komórek β trzustki przez proces immunologiczny, co doprowadza zwykle do bezwzględnego niedoboru insuliny. Za wspomnianą reakcję autoimmunologiczną odpowiadają w głównej mierze limfocyty T i limfocyty c...