Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) jest przewlekłą chorobą zapalną błony śluzowej odbytnicy i okrężnicy, przebiegającą z okresami zaostrzeń i remisji objawów. Etiologia choroby, choć nie została dokładnie poznana, jest najprawdopodobniej wieloczynnikowa i uwzględnia czynniki środowiskowe (w tym mikrobiotę jelitową), nieprawidłową odpowiedź immunologiczną oraz predyspozycję genetyczną¹. Zapadalność na WZJG wynosi 10 przypadków/ 100 000 osób rocznie w Europie i 2,2-14,3 przypadku/100 000 osób rocznie w Ameryce Północnej^2,3. Na WZJG choruje około 2,5 mln osób w Europie i 1 mln w Stanach Zjednoczonych⁴. Według aktualnych danych epidemiologicznych w Polsce na WZJG choruje ponad 73 000 osób, zapadalność i chorobowość wynoszą odpowiednio 12,3/100 000 osób i 187,8 na 100 000 osób⁵. W zależności od zasięgu procesu zapalnego wyróżniamy postać choroby ograniczoną do odbytnicy (ok. 55% chorych), postać lewostronną (do zagięcia śledzionowego, ok. 30% chorych) oraz postać rozległą z zajęciem całego jelita grubego (ok. 15% chorych). Głównym i najczęstszym objawem jest biegunka z obecnością świeżej krwi w stolcu. Często pacjenci skarżą się na bóle brzucha, naglące parcie na stolec, mogą wystąpić gorączka, spadek masy ciała bądź objawy pozajelitowe. Ze względu na przewlekły i postępujący charakter choroba istotnie obniża jakość życia pacjentów. Opieka nad pacjentem z WZJG jest niejednokrotnie wyzwaniem dla klinicysty i powinna mieć charakter interdyscyplinarny, uwzględniający współpracę między lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), gastroenterologiem, dietetykiem, niekiedy psychologiem oraz chirurgiem.

Terapia WZJG

Nie jest znany czynnik etiologiczny odpowiedzialny za rozwój choroby, dlatego terapia przyczynowa jest niemożliwa. Celem leczenia WZJG jest uzyskanie, a następnie podtrzymanie remisji klinicznej (ustąpienie objawów) oraz endoskopowej (wygojenie zm...

• preparatów kwasu 5-aminosalicylowego (5-ASA)
• glikokortykosteroidów (GKS)
• leków immunosupresyjnych.