Amyloidoza (skrobiawica) jest heterogenną grupą schorzeń spowodowanych pozakomórkowym odkładaniem się białek o nieprawidłowej strukturze, które nie ulegają proteolizie. Wyróżnia się około 30 typów białek mogących zapoczątkować rozwój jednego z typów amyloidozy^1,2. Najczęstsze typy to:

• amyloidoza łańcuchów lekkich (AL – amyloidosis light chain)
• amyloidoza związana z odkładaniem białka surowiczego amyloidu (SAA – serum amyloid A) – amyloidoza AA
• dziedziczna amyloidoza transtyretynowa (ATTRm) – będąca efektem mutacji genu dla transtyretyny (TTR).

Amyloidoza AL najczęściej ma postać uogólnioną (systemową), rzadziej zlokalizowaną, która stanowi około 10% wszystkich typów amyloidoz i nie ulega przemianie w amyloidozę układową. Amyloidoza AL zlokalizowana, w przebiegu której nie stwierdza się białka monoklonalnego w surowicy i w moczu, dotyczy najczęściej dróg oddechowych, układu moczowo-płciowego, przewodu pokarmowego oraz skóry.

Najczęstsza amyloidoza – amyloidoza łańcuchów lekkich – mieści się w pojęciu gammapatii o znaczeniu klinicznym^1-3, czyli w szeroko pojętej dysfunkcji komórek wytwarzających przeciwciała – plazmocytów.

Idąc tym tokiem rozumowania, tak jak możemy mieć do czynienia z pojedynczym guzem szpiczakowym⁴, tak samo – przez analogię – może się pojawić pojedynczy guz amyloidowy AL jako wyraz miejscowej dysfunkcji plazmocytów.

Poniżej przedstawiamy przypadek wznowy guza amyloidowego pęcherza moczowego u pacjentki, która wcześniej była leczona w innym ośrodku, co wówczas opisano⁵.