Wprowadzenie

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi globalny problem i obecnie jest trzecią najczęstszą przyczyną zgonów na świecie – z jej powodu rocznie umiera blisko 6 mln osób^1-6. Chociaż leczenie tego schorzenia jest niezwykle ważnym celem, to jednocześnie proces ten jest dość skomplikowany i wiąże się ze szczególnymi trudnościami, ponieważ POChP często występuje u pacjentów z wieloma chorobami współistniejącymi^2-8. Przewlekła obturacyjna choroba płuc często współistnieje z określonymi schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, ostry zespół wieńcowy, udar mózgu lub choroba tętnic obwodowych. Choroby współistniejące w istotnym stopniu wpływają na poziom nasilenia POChP i przyspieszają jej progresję, prowadząc do postępującego pogorszenia jakości życia, co przekłada się na gorsze wyniki kliniczne^3-10. Dzięki dogłębnym badaniom w obszarze POChP i coraz większej wiedzy na temat mechanizmów patogenetycznych w literaturze pojawiły się dane potwierdzające istnienie ścisłej zależności między przewlekłym ogólnoustrojowym stanem zapalnym, charakterystycznym w przypadku pacjentów z POChP, a chorobami współistniejącymi, które powszechnie towarzyszą POChP, zwłaszcza sercowo-naczyniowymi^11-20. W szczególności ogólnie nasilony stan zapalny sprzyja w istotnym stopniu zachodzeniu zmian miażdżycowych, które w oczywisty sposób stanowią główną przyczynę zdarzeń sercowo-naczyniowych^20-32.

Poza kilkoma nietypowymi przypadkami POChP można bez wątpienia zakwalifikować jako chorobę ściśle powiązaną z podeszłym wiekiem. Zarówno chorobowość, jak i zapadalność w przypadku POChP są wyższe wśród pacjentów w wieku >50 lat, a średni wiek pacjentów z POChP wynosi 70 lat^4-8.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest schorzeniem praktycznie nieuleczalnym. Zgodnie z definicją POChP charakteryzuje się występowaniem trwałego ograniczenia przepływu powietrza przez drogi oddechowe, którego nie można w pełni kontrolować i który z czasem nieuchronnie się pogarsza^5-9. Przewlekła obturacyjna choroba płuc wiąże się z występowaniem nasilonego stanu zapalnego w drogach oddechowych i zmian w płucach, które często prowadzą do zniszczenia miąższu i stanowią główną przyczynę rozedmy płuc. Ponadto wraz z postępującym zmniejszaniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe dochodzi do nadmiernego wydzielania śluzu i utraty zdolności płuc do elastycznego obkurczania^6-10. Wymienione mechanizmy stanowią podstawę typowych objawów POChP, w szczególności duszności, świstu wydechowego, zmęczenia, kaszlu i potencjalnie wydzielania plwociny^6-10.