Zapalenie powięzi podeszwowej, zwane również fasciopatią podeszwową, jest schorzeniem, które szacunkowo jest rozpoznawane u około miliona pacjentów rocznie, z czego najczęściej u kobiet między 40 a 60 rokiem życia¹. U osób nieaktywnych fizycznie ograniczenie zgięcia grzbietowego w stawie skokowym spowodowanego przykurczem mięśnia trójgłowego łydki jest uważane za najczęstszy czynnik powodujący zapalenie powięzi podeszwowej². Prowadzi to do nadmiernej pronacji stopy, co w konsekwencji znacząco obciąża powięź podeszwową³. Czynnikami predysponującymi do występowania tego schorzenia jest również praca stojąca, wskaźnik masy ciała (BMI – body mass index) powyżej 27 kg/m², różnica długości kończyn dolnych, stopa wydrążona oraz płaskostopie^2-4. Zapalenie powięzi podeszwowej występuje także u osób aktywnych fizycznie, najczęściej u profesjonalnych biegaczy lub osób biegających rekreacyjnie (5-10% przypadków)⁵. Jest to związane z przeciążeniem powięzi podeszwowej podczas wykonywania powtarzalnych ruchów rozciągania i skracania tej struktury podczas biegu³. Objawem zapalenia powięzi podeszwowej jest ból pięty i wewnętrznej części podeszwy, który jest odczuwalny najintensywniej po przebudzeniu, ale występuje również w ciągu dnia, szczególnie podczas długotrwałej pozycji stojącej^6,7.

Diagnostyka

W diagnostyce klinicznej zapalenia powięzi podeszwowej wykorzystuje się badanie RTG, dzięki któremu możliwe jest wykluczenie zmian kostnych kości piętowej, a także złamań przeciążeniowych⁸. Badanie ultrasonograficzne (USG) jest pomocne przy wykluczeniu włókniakowatości podeszwowej lub obecności ciała obcego, ale również ocenie grubości powięzi podeszwowej⁹. Na podstawie badań przeprowadzonych przez innych autorów wnioskuje się, że grubość powięzi podeszwowej w badaniu ultrasonograficznym wynosząca więcej niż 4 mm oraz zmiany hipoechogeniczne sugerują zapalenie powięzi podeszwowej^10,11. Rezonans magnetyczny (MR) jest wykorzystywany w celu wykluczenia przerwania ciągłości powięzi podeszwowej i złamań przeciążeniowych oraz przy ocenie grubości powięzi⁵. W przypadku utrzymywania się bólu przez 4-6 miesięcy mimo leczenia przeciw­zapalnego niektórzy autorzy zalecają również wykonanie scyntygrafii w diagnostyce różnicowej (podejrzenie nowotworu kości piętowej lub przerzutów do kości innego procesu rozrostowego)⁷. W praktyce fizjoterapeutycznej dodatni wynik testu Windlass i/lub ujemny wynik testu kanału stępu potwierdzają rozpoznanie zapalenia powięzi podesz­wowej¹².