Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą wieku dziecięcego, a w ogólnej populacji na świecie choruje prawie 300 mln osób¹. Choroba jest przyczyną prawie 0,5 mln zgonów rocznie na całym świecie². Astma jest chorobą heterogenną charakteryzującą się przewlekłym zapaleniem dróg oddechowych, które powoduje liczne objawy ze strony układu oddechowego o różnym nasileniu, takie jak świszczący oddech, duszność, ucisk w klatce piersiowej i kaszel. Zmienność objawów jest związana ze stopniem zwężenia dróg oddechowych, które ustępuje samoistnie lub pod wpływem leczenia. W niektórych przypadkach ograniczenie przepływu powietrza może stać się przewlekłe.

Zaostrzenia astmy to epizody charakteryzujące się postępującym nasileniem objawów duszności, kaszlu, świszczącego oddechu lub uczucia ucisku w klatce piersiowej oraz postępującym spadkiem czynności płuc, tj. stanowią zmianę w stosunku do zwykłego stanu pacjenta, która jest na tyle istotna, by konieczna była modyfikacja leczenia. Zaostrzenia mogą wystąpić u pacjentów z wcześniej rozpoznaną astmą, ale mogą być też pierwszym objawem tej choroby.

Podstawę leczenia astmy stanowią połączenia wziewnych glikokortykosteroidów (wGKS) i długo działających leków rozszerzających oskrzela z grupy β₂-agonistów (LABA – long-acting β-adrenoceptor agonist) w jednym inhalatorze. U większości pacjentów za pomocą tej terapii uzyskujemy pełną kontrolę astmy, tzn. pacjent jest w stanie prowadzić aktywność fizyczną w stopniu podobnym do jego zdrowego rówieśnika, objawy choroby nie występują w nocy, pacjent stosuje doraźne leki rozszerzające oskrzela rzadziej niż 2 razy w tygodniu, a badania czynnościowe płuc wykazują prawidłowe wyniki. Pojawienie się takich objawów astmy, jak gorsza tolerancja wysiłku, nocne wybudzenia, konieczność stosowania doraźnych leków rozszerzających oskrzela częściej niż 2 razy w tygodniu, oraz ograniczenie przepływu powietrza w drogach oddechowych mierzone w spirometrii oznacza brak kontroli choroby. Dodatkowo astma niekontrolowana może powodować częste zaostrzenia (≥2/rok) wymagające stosowania doustnych glikokortykosteroidów (dGKS) lub poważne zaostrzenia (≥1/rok) wymagające hos­pitalizacji.

W ogólnej populacji chorych u 17% pacjentów mamy do czynienia z astmą trudną do leczenia, a 3,7% ma astmę ciężką. Astma trudna do leczenia to taka, która jest niekontrolowana mimo przewlekłego stosowania wGKS w średniej bądź dużej dawce w połączen...