Dermatologia

Trądzik zwyczajny u dorosłych

lek. Mikołaj Łanocha

lek. Aleksandra Frątczak

dr hab. n. med. Bartosz Miziołek

prof. dr hab. n. med. i n. o zdr. Beata Bergler-Czop

Katedra i Klinika Dermatologii, Śląski Uniwersytet Medyczny

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. Andrzeja Mielęckiego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

Adres do korespondencji:

dr hab. n. med. Bartosz Miziołek

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. Andrzeja Mielęckiego

Śląskiego Uniwersytetu Medycznego

ul. Francuska 20/24, 40-027 Katowice

e-mail: bmiziolek@sum.edu.pl, tel. 32 259 15 81

  • Hormonalne, genetyczne, środowiskowe i zależne od stylu życia czynniki rozwoju trądziku zwyczajnego
  • Przebieg choroby u dorosłych i patogeneza
  • Leczenie zależne od nasilenia zmian, oparte na terapii miejscowej, antybiotykach, leczeniu hormonalnym i izotretynoinie
  • Konieczność kompleksowego podejścia, uwzględniającego pielęgnację skóry i eliminację czynników zaostrzających

Trądzik zwyczajny jest jedną z najczęstszych chorób dermatologicznych, występującą w różnych grupach wiekowych i populacjach na całym świecie. Najwyższą zapadalność obserwuje się wśród osób w wieku nastoletnim, jednak w ostatnich latach odnotowano wzrost liczby przypadków trądziku rozpoczynającego się w wieku dorosłym. Szacuje się, że w populacji osób w wieku 21-30 lat objawy trądziku występują u około 50% kobiet, natomiast w kolejnych dekadach życia częstość jego występowania stopniowo maleje, osiągając 25% w grupie 31-40 lat oraz 15% wśród osób po 40 roku życia. Etiopatogeneza trądziku różni się w zależności od wieku pacjenta. U osób młodych dominującą rolę odgrywają zmiany hormonalne związane z okresem dojrzewania płciowego. Natomiast w przypadku trądziku dorosłych jego rozwój jest wynikiem złożonej interakcji pomiędzy zaburzeniami endokrynologicznymi, predyspozycją genetyczną, stylem życia oraz czynnikami środowiskowymi1. Konsekwencje trądziku wykraczają poza aspekt dermatologiczny, wpływają również na zdrowie psychiczne i jakość życia pacjentów. Osoby dotknięte tym schorzeniem często doświadczają obniżonej samooceny, spadku pewności siebie oraz lęku społecznego. W cięższych przypadkach trądzik może prowadzić do stanów apatycznych, a nawet objawów depresyjnych, co podkreśla konieczność kompleksowego podejścia terapeutycznego, uwzględniającego zarówno aspekty medyczne, jak i psychologiczne2.

Etiopatogeneza

Patogeneza trądziku zwyczajnego jest wynikiem złożonej interakcji czterech kluczowych mechanizmów:

  • hiperkeratynizacji okołomieszkowej
  • nadmiernej produkcji łoju
  • kolonizacji mieszka włosowego przez Cutibacterium acnes
  • indukcji przewlekłego stanu zapalnego.

Ścisłe powiązania między tymi procesami determinują zarówno przewlekłość, jak i stopień nasilenia zmian skórnych, wpływając na kliniczny obraz choroby.

W warunkach fizjologicznych keratynocyty w obrębie mieszka włosowego ulegają regularnemu złuszczaniu do jego światła, skąd następnie są usuwane. W przebiegu trądziku dochodzi do ich nadmiernej proliferacji oraz zaburzenia procesu złuszczania, co s...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Obraz kliniczny

Zmiany trądzikowe można podzielić na niezapalne, obejmujące zaskórniki otwarte i zamknięte, oraz zapalne, do których należą grudki, krostki, guzki i torbiele. W zależności od [...]

Leczenie

Aktualne wytyczne leczenia trądziku zwyczajnego w Polsce są zawarte w rekomendacjach Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Terapia jest dobierana indywidualnie w zależności od stopnia nasilenia oraz [...]

Podsumowanie

Trądzik zwyczajny to złożona choroba dermatologiczna, której rozwój wynika z interakcji wielu czynników, takich jak zaburzenia hormonalne, przewlekły stres, niewłaściwe nawyki żywieniowe [...]

Do góry