Suche oko (DED – dry eye disease) jest chorobą przewlekłą i postępującą, która obniża jakość życia. Objawowe suche oko występuje u co najmniej 1 na 5 osób na świecie, co oznacza, że schorzenie to staje się najczęstszą chorobą okulistyczną. Według badań 86% przypadków jest spowodowanych dysfunkcją gruczołów Meiboma (MGD – Meibomian gland dysfunction).

Objawowe DED występuje u 7,3-31,6% osób. Objawy i oznaki DED stwierdza się u 4,7-62,9% pacjentów. Zgodnie z kryteriami Tear Film & Ocular Surface Society (TFOS) Dry Eye Work­shop (DEWS) II suche oko można rozpoznać u 5,4-44,2% chorych, a dysfunkcję gruczołów Meiboma nawet u 66,3% pacjentów, z czego klinicznie istotne jest 1,8-23,3% przy­padków.

Rosnąca liczba przypadków wynika zarówno ze starzenia się populacji, jak i ze zmian środowiskowych; szczególnie ważną rolę odgrywają: zanieczyszczenia powietrza, ultraprzetworzona żywność oraz cyfrowy styl życia.

Leczenie suchego oka poprawia jakość życia pacjentów, pozwala na stabilne widzenie oraz lepsze wyniki korekcji wad wzroku i operacji. Krople nawilżające oraz higiena brzegów powiek to podstawa postępowania. Nieinwazyjne terapie, ze wskazaniem na światło laserowe o niskiej intensywności (LLLT – low-level light therapy) i intensywne światło pulsacyjne (IPL – intense pulsed light), to z kolei nowoczesne, bezpieczne i wysoce skuteczne rozwiązania.

DEWS III: redefinicja suchego oka

Suche oko to wieloczynnikowa, objawowa choroba charakteryzująca się utratą homeostazy filmu łzowego i/lub powierzchni oka, której czynnikami etiologicznymi są niestabilność i hiper­osmolarność filmu łzowego, stan zapalny i uszkodzenie powierzchni ...