Wytyczne w praktyce
Błonica – wytyczne WHO
dr n. med. Anna Szymanek-Pasternak1,2,3
dr n. med. Katarzyna Fleischer-Stępniewska3,4
prof. dr hab. n. med. Krzysztof Simon1,2
- Jak klasyfikować przypadki błonicy w celach nadzoru epidemiologicznego
- Metody leczenia błonicy – ich skuteczność i dostępność
- Rola działań profilaktycznych – szczepienia i postępowanie u osób z grup ryzyka zachorowania
W lutym 2024 roku World Health Organization (WHO) opublikowała nowe rekomendacje postępowania z osobami chorymi na błonicę1. Błonica jest chorobą zakaźną obarczoną istotnym ryzykiem zgonu, której skuteczne leczenie zależy w dużej mierze od szybkiego rozpoznania i wdrożenia właściwej metody terapii. Mimo że na świecie nadal występują ogniska błonicy, to – jak słusznie zauważają autorzy rekomendacji – większość lekarzy nigdy nie spotkała chorego na błonicę. W Polsce do 2025 roku, w którym potwierdzono zakażenie toksynotwórczym szczepem maczugowca błonicy u dziecka hospitalizowanego we Wrocławiu2, pojedyncze przypadki błonicy zarejestrowano w 1996 i 2023 roku3,4. Sporadyczne występowanie choroby sprawia, że niewielu pracowników ochrony zdrowia na świecie ma doświadczenie w jej rozpoznawaniu i leczeniu. W związku z tym powstała potrzeba opracowania jasnych rekomendacji, które mają na celu uproszczenie procesu podejmowania decyzji w przypadku podejrzenia lub rozpoznania błonicy.
Obraz kliniczny błonicy
Błonica jest chorobą zakaźną, której czynnikiem etiologicznym są różne gatunki maczugowców (Corynebacterium spp.), głównie toksynotwórczy maczugowiec błonicy (Corynebacterium diphtheriae) oraz rzadko wytwarzające toksyny szczepy C. ulcerans i C. pseudotuberculosis. Najczęstszym typem błonicy jest klasyczna postać z zajęciem dróg oddechowych, w której wytwarzana egzotoksyna odpowiada za powstawanie pseudomembran (pseudobłon) w górnych drogach oddechowych i uszkodzenie innych narządów, zwykle mięśnia sercowego i nerwów obwodowych. Toksyna błonicza zakłóca syntezę białek, co doprowadza do śmierci komórek. W konsekwencji martwicy ulega nabłonek dróg oddechowych. Przyczynami zgonu w przebiegu błonicy najczęściej są ostra niedrożność dróg oddechowych, ostra toksyczność ogólnoustrojowa, uszkodzenie mięśnia sercowego i powikłania neurologiczne. Oprócz dróg oddechowych zakażenie może dotyczyć skóry (błonica skórna) oraz rzadziej błon śluzowych poza układem oddechowym, takich jak narządy płciowe i spojówki5.
Transmisja C. diphtheriae z człowieka na człowieka następuje w bliskim kontakcie drogą kropelkową, rzadziej przez kontakt bezpośredni. Natomiast C. ulcerans i C. pseudotuberculosis to zakażenia odzwierzęce, przenoszone drogą kontaktową lub przez p...