Węglan litu jest stosowany jako lek normotymiczny zarówno w leczeniu epizodów chorobowych, jak i w profilaktyce choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD)¹. W profilaktyce nawrotów chorób afektywnych należy utrzymywać jego stężenie we krwi w zakresie 0,5-0,8 mmol/l, a w leczeniu epizodów manii 0,8-1,0 mmol/l. Nie należy przekraczać stężenia 1,2 mmol/l. Nim zostanie omówiona problematyka zatrucia litem, zostanie przedstawiony przypadek z praktyki opiniodawczej autora, który wyjątkowo dobrze prezentuje, jak ważne jest regularne (nawet mimo wieloletniego leczenia) monitorowanie stężenia tego leku we krwi².

Opis przypadku

Kobieta w wieku 57 lat z psychozą schizoafektywną, leczona węglanem litu przez blisko 30 lat, została przyjęta do szpitala z powodu znacznego pobudzenia. Na podstawie wywiadu od rodziny ustalono, że ostatnio doszło u niej do redukcji masy ciała i podejrzewano chorobę nowotworową nerki. W szpitalu pacjentce podano haloperydol i klonazepam. Podstawowe badania laboratoryjne ujawniły bardzo wysokie stężenie litu – 3,79 mmol/l [N: 0,5-1,2 mmol/l], podwyższone stężenie krea­tyniny w surowicy – 3,6 mg/dl i hipernatremię – 153 mmol/l. Pacjentka została przekazana na oddział toksykologiczny, gdzie przeprowadzono hemodializę z przyczyn toksykologicznych. Mimo obniżenia stężenia litu i wdrożenia intensywnego leczenia stan chorej stopniowo się pogarszał. Pacjentka zmarła w piątym dniu hospitalizacji. Badania pośmiertne ujawniły m.in. zmiany torbielowate nerek.