Zespół ciasnoty podbarkowej (subacromial impingement syndrome) jest najczęściej rozpoznawanym schorzeniem stawu barkowego. Stanowi około 74% przypadków dolegliwości bólowych w obrębie barku^1,2. Stosunek zachorowań u obu płci jest równy, ze szczytem rozpoznawanych przypadków u osób w wieku 45-60 lat^1,3. Wyróżniamy postać pierwotną i wtórną zespołu ciasnoty podbarkowej. Postać pierwotna powstaje na skutek zmian strukturalnych w obrębie stawu barkowego, które prowadzą do zwężenia przestrzeni podbarkowej. Na­leżą do nich: nieprawidłowe ustawienie kości ramiennej po złamaniu guzka większego kości ramiennej, kostne zwężenia od strony górnej, tzw. outlet impingement, oraz obrzęk tkanek miękkich w przestrzeni podbarkowej powstający w wyniku zapalenia kaletki podbarkowej lub zwapniającego zapalenia ścięgien⁴. Postać wtórna powstaje na skutek nieprawidłowego umiejscowienia głowy kości ramiennej, wynikającego np. z dysbalansu mięśniowego. Prowadzi to do zaburzeń biomechanicznych stawu i uwięźnięcia tkanek miękkich⁴. Innymi przyczynami powstawania zespołu ciasnoty podbarkowej są nakładające się czynniki, takie jak: osteofity w stawie barkowo-obojczykowym, tendinopatia, kostne wyrośla na wyrostku barkowym, powtarzalne mikrourazy ścięgien mięśni stożka rotatorów, zapalenie kaletki podbarkowej lub dyskineza łopatki (scapular dyskinesia)⁵. W tabeli 1 przedstawiono cechy różnicujące pierwotną i wtórną postać zespołu ciasnoty podbarkowej.