Zaburzenia gałkoruchowe są często jedynym objawem uszkodzenia móżdżku lub struktur pnia mózgu, zwłaszcza jeżeli ognisko uszkodzenia jest bardzo małe. Badanie ruchów gałek ocznych umożliwia w wielu przypadkach precyzyjne określenie lokalizacji uszkodzenia.

Wprowadzenie

Zaburzenia gałkoruchowe są częstym objawem zajęcia struktur tylnego dołu czaszki. Umiejętność ich rozpoznania pozwala na bardzo precyzyjne określenie lokalizacji anatomicznej uszkodzenia, chociaż nie wystarcza do określenia jego etiologii. W chwili obecnej diagnostyka kliniczna ostrego zespołu przedsionkowego opiera się na dokładnym badaniu gałek ocznych. Badanie oczopląsu, odruchu przedsionkowo-ocznego oraz odchylenia osi gałek ocznych w różnicowaniu przyczyn ośrodkowych i obwodowych jest czulsze niż rezonans magnetyczny.¹ Należy podkreślić, że bardzo często zaburzenia ruchów gałek ocznych są jedynym objawem uszkodzenia móżdżku lub struktur pnia mózgu, zwłaszcza jeżeli ognisko uszkodzenia jest bardzo małe.² Tylna jama czaszki obejmuje struktury leżące pod namiotem móżdżku do otworu potylicznego wielkiego, czyli móżdżek oraz większą część pnia mózgu, który składa się ze śródmózgowia, mostu oraz rdzenia przedłużonego.³ W pniu mózgu zlokalizowane są jądra nerwów czaszkowych od III do XII oraz wychodzące z nich nerwy.