Udar mózgu stanowi poważny problem społeczny i ekonomiczny. W populacji europejskiej liczącej 715 mln osób każdego roku występuje około 1,4 mln udarów. Udar mózgu jest w Europie przyczyną 1,1 mln zgonów rocznie, co czyni go drugą najczęstszą przyczyną zgonu u dorosłych. Ponad połowa osób, które przeżyły udar, pozostaje zależna od pomocy innych przynajmniej w niektórych aspektach życia codziennego¹.

Jednym z czynników ryzyka udaru mózgu jest zwężenie tętnic szyjnych spowodowane przez blaszki miażdżycowe. Istotne zwężenie tętnicy szyjnej definiuje się jako obejmujące ≥50% jej światła. Stopień zwężenia może być oceniany różnymi metodami, spośród których najczęściej stosowana jest metoda użyta w badaniu North American Symptomatic Carotid Endarterectomy Trial (NASCET)². Szacuje się, że 10-15% wszystkich udarów mózgu spowodowanych jest zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej o 50-99%. Nie zawsze jednak powoduje ono objawy kliniczne, to znaczy nie zawsze jest objawowe. Zgodnie z definicją przyjętą na potrzeby głównych badań klinicznych zwężenie tętnicy szyjnej definiuje się jako objawowe, gdy wiąże się z objawami występującymi w ostatnich 6 miesiącach, a bezobjawowe, jeśli wcześniej nie występowały objawy lub wystąpiły, ale w okresie >6 miesięcy¹.

W 2017 roku ukazały się wytyczne grupy roboczej European Society of Cardiology (ESC) i European Society for Vascular Surgery (ESVS) dotyczące rozpoznawania i leczenia chorób tętnic obwodowych, w tym tętnic szyjnych³. Eksperci formułując wytyczne, określili klasę zaleceń oraz poziom wiarygodności danych (tab. 1 i 2). W dalszej części tego opracowania zostaną przedstawione najważniejsze zalecenia ekspertów dotyczące postępowania w przypadku zwężeń tętnic szyjnych zarówno objawowych, jak i bezobjawowych.