Postęp w poznaniu mechanizmów odpowiedzi immunologicznej poszerza naszą wiedzę o immunopatogenezie chorób autoimmunologicznych i onkologicznych. Jednocześnie dzięki rozwojowi inżynierii genetycznej jesteśmy w stanie wpływać na poszczególne etapy reakcji immunologicznej, co poskutkowało pojawieniem się tzw. leków biologicznych, czyli przeciwciał monoklonalnych¹. Są to immunoglobuliny, które przez swoiste łączenie z determinantami antygenowymi, zlokalizowanymi na powierzchni komórek krążących lub tkankowych, modyfikują reakcję immunologiczną. Znalazły one zastosowanie w terapii schorzeń autoimmunologicznych, onkologicznych, astmy czy zwyrodnienia plamki żółtej. Ze względu na udowodnioną rolę zaburzeń autoimmunologicznych w patogenezie stwardnienia rozsianego (SM – sclerosis multiplex) kilka z tych przeciwciał ma zastosowanie w leczeniu tej choroby.

Skomplikowany proces reakcji immunologicznej, aktywacji limfocytów T z klonalnym różnicowaniem limfocytów B przy udziale dopełniacza warunkuje tworzenie zmian demielinizacyjnych w różnych okolicach ośrodkowego układu nerwowego, co prowadzi w konsekwencji do pojawiania się objawów neurologicznych. Działanie na poszczególne fazy procesu reakcji immunologicznej korzystnie wpływa na przebieg kliniczny SM i wyniki rezonansu magnetycznego chorych^2,3.

Większość przeciwciał stosowanych w terapii ma charakter immunoglobulin G (IgG). Immunoglobulina G jest glikoproteiną kształtem zbliżoną do litery Y. Zbudowana jest z dwóch łańcuchów polipeptydowych lekkich i dwóch ciężkich połączonych wiązaniem d...

Zmianę struktury przeciwciał od mysiej przez chimeryczną do ludzkiej przedstawiono na rycinie 1, a nazewnictwo przeciwciał, będące pochodną ich budowy i pochodzenia – w tabeli 1^3-5.

Ze względu na wybiórczość swojego działania i wpływ na poszczególne etapy reakcji immunologicznej zachodzącej w stwardnieniu rozsianym przeciwciała monoklonalne znajdują coraz szersze zastosowanie w jego leczeniu (tab. 2).