Leki stosowane w leczeniu migreny mają istotne ograniczenia spowodowane ryzykiem wywołania działań niepożądanych. Szacuje się, że blisko połowa chorych na migrenę epizodyczną z uwagi na częstość występowania napadów wymaga leczenia profilaktycznego. Leczenie profilaktyczne zaleca się chorym, którzy doświadczają bólu głowy ponad 4 dni w miesiącu lub bólu powodującego znaczne pogorszenie zdolności do funkcjonowania codziennego ponad 4 dni, bądź bólu sprawiającego, że chory musi pozostawać w łóżku z powodu nasilonego napadu migreny ponad 3 dni w miesiącu. Niestety leczeniu profilaktycznemu poddawane jest ok. 10% chorych, przy czym większość z nich nie kontynuuje leczenia dłużej niż trzy miesiące. Żadne dotychczas stosowane leki w profilaktyce migreny nie były specyficzne dla tej choroby. Najczęściej przepisywanymi lekami są topiramat, amitryptylina, flunaryzyna i propranolol. Powodem zaprzestania leczenia przez chorych jest pojawienie się licznych polekowych objawów niepożądanych.
Podsumowanie
Migrena jest jedną z chorób, które znacznie utrudniają funkcjonowanie i obniżają jakość życia pacjentów. W początkowym okresie występuje okresowo, epizodycznie, jednak wraz z upływem czasu u wielu chorych odnotowuje się progresję kliniczną ze zwiększeniem częstości występowania napadów, stopniowym pogarszaniem jakości życia, obniżaniem poziomu funkcjonowania społecznego, co znacznie utrudnia aktywność zawodową pacjentów.
W celu oceny oddziaływania migreny na życie pacjenta stosowanych jest kilka skal oceniających jakość życia. Polecane są badania z wykorzystaniem kwestionariusza Migraine Disability Assessment Score (MIDAS), skali SF-36 oraz HIT-6, w ramach których można analizować wpływ stosowanej terapii na jakość życia14.
Monografia powstała we współpracy z firmą Novartis