Cysticerkoza, inaczej wągrzyca (cysticercosis), jest tkankową parazytozą człowieka wywołaną przez postać larwalną (wągra) tasiemca uzbrojonego (Taenia solium). Do zarażenia pasożytem dochodzi w wyniku spożycia jaj T. solium. Wągry zlokalizowane są przede wszystkim w ośrodkowym układzie nerwowym i gałce ocznej. Objawy wągrzycy mózgu są różne w zależności od umiejscowienia i liczby wągrów, stadium rozwojowe pasożyta oraz intensywności odpowiedzi immunologicznej żywiciela. Wągry T. solium zlokalizowane w przedziałach miąższowym i pozamiąższowym mózgu mają wspólne cechy pod względem obrazu klinicznego, diagnostyki, leczenia i rokowania.

Epidemiologia inwazji

Dane epidemiologiczne, w tym miejsce zamieszkania i wywiad w kierunku podróży, są informacjami niezbędnymi przy podejrzeniu u pacjenta neurocysticerkozy. Endemicznie wągrzyca występuje w krajach Ameryki Łacińskiej, Afryce Subsaharyjskiej oraz wielu rejonach Azji, w tym w Chinach, Indiach, Tajlandii, Korei i na Tajwanie¹. Największą częstość zarażenia T. solium stwierdza się u osób żyjących w złych warunkach sanitarnych i na terenach, gdzie woda i gleba są zanieczyszczone kałem człowieka oraz trzody chlewnej. Tasiemiec T. solium może występować również w innych regionach, w tym Europie Wschodniej. W ostatnich latach wągrzyca stwierdzana jest u imigrantów i osób, które podróżowały do regionów, w których cysticerkoza występuje endemicznie. U osób niepochodzących z krajów endemicznych T. solium neurocysticerkoza może być także wynikiem bliskiego kontaktu z człowiekiem, u którego tasiemiec bytuje w jelicie cienkim.

Na świecie w 2010 r. stwierdzono 372 000 przypadków wągrzycy, a neurocysticerkoza była przyczyną zgonu około 28 000 osób. W 2015 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zidentyfikowała inwazję T. solium jako główną przyczynę zgonów z powodu chorób p...