BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Prydynol – nowe wskazania
prof. dr hab. n. med. Józef Opara
- Prydynol to silnie działający lek antycholinergiczny, działający zarówno ośrodkowo, jak i obwodowo, a jego wcześniejsza postać – chlorowodorek – stosowana jest od lat w leczeniu wspomagającym we wszystkich postaciach parkinsonizmu, w chorobach przebiegających ze wzmożonym napięciem mięśniowym, w profilaktyce i leczeniu nocnych skurczów mięśni, w ślinotoku
- Nowa postać, tj. metanosulfonian prydynolu, stosowana jest w skurczach mięśni pochodzenia ośrodkowego i obwodowego u dorosłych: bólach kręgosłupa w części lędźwiowej, kręczu szyi, ogólnym bólu mięśni, jako uzupełnienie leczenia przeciwbólowego
Według internetowej encyklopedii Wikipedia prydynol to „wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny zawierający dwie aromatyczne grupy fenylowe, grupę cykloheksyloaminową oraz grupę hydroksylową. Wykazuje aktywność fizjologiczną, jest miorelaksantem. Stosuje się go, między innymi, w leczeniu choroby Parkinsona. Prydynol jest dostępny w handlu jako chlorowodorek lub metanosulfonian”1. Obie pochodne prydynolu zaliczamy do grupy leków rozluźniających mięśnie, tj. miorelaksantów.
Leki miorelaksacyjne wskazane w leczeniu zespołów bólowych kręgosłupa, kręczu szyi, schorzeń reumatologicznych lub przykurczy stawów tworzą strukturalnie heterogenną grupę farmaceutyków. Działając tłumiąco na ośrodkową impulsację ruchową w obrębie rdzenia kręgowego, zmniejszają napięcie mięśni szkieletowych. Działanie to wykorzystuje się w leczeniu wzmożonego napięcia mięśniowego różnego pochodzenia, ośrodkowego i obwodowego. Do leków miorelaksacyjnych dostępnych do tej pory w Polsce należą między innymi metokarbamol i tyzanidyna2,3. Według Nowińskiego i wsp. tłumiący ośrodkowy mechanizm działania większości z nich odpowiada za występowanie charakterystycznych dla leków z tej grupy działań niepożądanych, tj. nadmiernej sedacji, senności, uczucia rozbicia i zawrotów głowy4. Leki miorelaksacyjne działające ośrodkowo nazywamy spazmolitykami. Odruchowe zwiększenie napięcia mięśniowego może tworzyć błędne koło: ból powoduje zwiększone napięcie mięśni, zaś to z kolei nasila ból.
Zastosowanie substancji zwiotczających mięśnie było znane już w XVI wieku w Amazonii w Ameryce Południowej, gdzie używano strzał nasączonych kurarą (neurotoksyna pozyskiwana jako wyciąg z kory kilku gatunków kulczyby lub z cebuli trójżeńca), która powodowała śmierć w wyniku porażenia mięśni szkieletowych. Jej aktywny składnik, tubokuraryna, oraz wiele pochodnych syntetycznych odegrały znaczącą rolę w eksperymentach naukowych mających na celu określenie funkcji acetylocholiny w przewodzeniu nerwowo-mięśniowym. Od 1943 r. leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe stały się środkami zwiotczającymi mięśnie w praktyce znieczulenia i chirurgii5.