Infekcyjne zapalenia rogówki są jedną z głównych przyczyn ślepoty na świecie. Ich przebieg i obraz kliniczny zależą od wielu czynników, m.in. rodzaju drobnoustroju chorobotwórczego i jego wrażliwości na zastosowaną farmakoterapię. Istotną przyczyną niepowodzenia w leczeniu jest narastająca oporność drobnoustrojów na miejscowo stosowane antybiotyki o szerokim spektrum działania. Wydłużenie czasu trwania choroby w tych przypadkach i wysokie ryzyko ciężkich powikłań zapalenia rogówki uzasadniają konieczność poszukiwania nowych metod terapeutycznych. Sieciowanie włókien kolagenowych rogówki wydaje się korzystną opcją uzupełniającą farmakoterapię. Dodatkowo aktywowana UVA ryboflawina (wit. B₂) wykazuje silne działanie dezaktywujące wobec wszystkich drobnoustrojów chorobotwórczych, a siarczan polikarboksymetyloglukozy inicjuje naturalny proces regeneracji tkanki, pobudza gojenie uszkodzeń rogówki i zmniejsza związany z nim ból.

WPROWADZENIE

Według doniesień Światowej Organizacji Zdrowia choroby rogówki, a zwłaszcza infekcyjne zapalenia rogówki, są jedną z głównych przyczyn ślepoty na świecie.¹ Szacuje się, że rocznie w krajach rozwiniętych występuje ok. 1,5-2 mln nowych przypadków infekcyjnych owrzodzeń rogówki.¹ Zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się schorzenie to prowadzi do nieodwracalnego obniżenia ostrości widzenia u znacznej liczby chorych.^2,3 Niektóre doniesienia sugerują, że w przypadku braku właściwego rozpoznania i opóźnionego lub nieskutecznego leczenia jedynie 50% pacjentów z infekcyjnym zapaleniem rogówki osiąga satysfakcjonującą ostrość wzroku po zakończeniu terapii.⁴

Owrzodzenie rogówki o charakterze infekcyjnym jest ciężkim, zagrażającym utratą widzenia schorzeniem oka. Ocena retrospektywna przypadków klinicznych wskazuje, że w wielu sytuacjach pomimo szybko rozpoczętego i celowanego leczenia nie udaje się zahamować progresji choroby. Dodatkowo wysokie koszty leczenia, wspomniana rosnąca liczba przypadków opornych na antybiotykoterapię i dalsze powikłania sugerują konieczność poszukiwania nowych metod leczenia infekcyjnych zapaleń rogówki. Wiadomo, że obraz kliniczny infekcyjnych zapaleń rogówki jest w znacznej mierze zależny od typu drobnoustroju, jego wrażliwości na stosowane leki oraz współistniejących chorób narządu wzroku. Szeroki zakres poznanych czynników etiologicznych zapalenia rogówki obejmuje: bakterie, wirusy, grzyby, pierwotniaki i pasożyty. Wiadomo również, że schorzenie występuje rzadko przy braku czynników predysponujących.^5,6 Wśród nich najistotniejsze wydają się: przebyte urazy oka, przewlekłe stosowanie soczewek kontaktowych, przebyte okulistyczne zabiegi chirurgiczne, niektóre schorzenia powierzchni oka, w tym głównie zespół suchego oka, a także deformacje powiek, upośledzenie czucia rogówkowego, przewlekłe stosowanie miejscowych leków steroidowych, systemowa immunosupresja. Czynniki predysponujące to także liczne choroby ogólnoustrojowe, wśród których szczególne miejsce zajmują cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów i zespoły niedoborów odporności.^7-9