Najmłodszy w całej rodzinie implantów śródrogówkowych stosowanych w przypadku postępującego stożka rogówki jest pierścień MyoRing. Ma on postać pełnego okręgu (360°) implantowanego do kieszonki śródrogówkowej. Dzięki zastosowanej technologii łączy w sobie dwie, jak by się mogło wydawać, sprzeczne cechy: sztywność do modelowania i stabilizacji kształtu rogówki po wszczepieniu oraz elastyczność (pamięć kształtu) do implantacji za pośrednictwem małego wejścia kieszonkowego w celu zachowania biomechaniki rogówki. Do wytworzenia odpowiedniej wielkości kieszonki producent zaleca użycie specjalnie zaprojektowanego w tym celu ultrakeratomu PocketMaker albo ostatnio częściej stosowanego lasera femtosekundowego. Dla zapewnienia komfortowego wszczepienia szerokość wejścia do kieszonki powinna wynosić około 5,5 mm, co stanowi stosunkowo dużą wartość w porównaniu z wyżej wymienionymi implantami. Z jednej strony implant MyoRing ma zapewnić pełen zakres modelowania rogówki, bo aż 360°, ale z drugiej strony nasuwa się pytanie, czy wytworzenie kieszonki przez nacięcie istoty właściwej rogówki na całej powierzchni o średnicy około 9 mm nie sprawi, że stożek ulegnie dalszej dekompensacji, jak to następuje w przypadku zabiegu SMILE czy FemtoLASIK.

Wielu autorów przedstawia korzystne wyniki uzyskane dzięki zastosowaniu nowych implantów^13,14, nawet korzystniejsze w przypadku korekcji sferycznych i aberracji wyższego rzędu¹⁵. Nie zawsze jednak, jak wykazano, skutkuje to lepszymi wynikami, np. w zakresie BCVA¹⁶. Podobnie jak inne implanty MyoRing mogą być stosowane razem z zabiegiem sieciowania włókien kolagenowych rogówki, dając korzystne efekty¹⁷.

Tabela 2. Charakterystyka implantów

Podsumowanie

Obecnie dysponujemy szerokim zakresem metod leczniczych skutecznych u pacjentów ze zdiagnozowanym stożkiem rogówki. Wszystko zależy od morfologii zmian i stopnia zaawansowania choroby. Nie każda postać stożka może być leczona w takim samym schemacie. Niestety wczesna wykrywalność choroby nadal nastręcza wielu trudności, szczególnie w mniejszych miastach, gdzie dostęp do bardziej zaawansowanej diagnostyki jest ograniczony. Z naszych obserwacji wynika, że tylko około 15% naszych pacjentów trafia do poradni w odpowiednio wczesnym stadium, kiedy faktycznie możemy zastosować dające wymierne skutki leczenie. Dużą grupę stanowią pacjenci z zaawansowanymi zmianami morfologicznymi w rogówce, takimi jak centralne przymglenia, zaawansowane linie Vogta, cienka rogówka w miejscu uwypuklenia, co znacznie ogranicza możliwości terapeutyczne.

Musimy pamiętać, że każda chirurgiczna metoda leczenia ma swoje ograniczenia. Mają je również pierścienie śródrogówkowe. Do najczęstszych przeciwwskazań stwierdzanych u pacjentów w naszej poradni należą przymglenia rogówki centralnej i nadmiernie ścieńczała rogówka w miejscu planowanej implantacji. Według większości zaleceń producentów pierścieni grubość rogówki w miejscu wprowadzenia implantu powinna wynosić >450 µm.

Coraz częściej obserwowanym w naszej praktyce korzystnym zjawiskiem jest rosnąca liczba negatywnych rozpoznań, czyli sytuacji, w których pacjent zgłasza się do okulisty z podejrzeniem stożka rogówki, natomiast przeprowadzane przez nas badania wykluczają istnienie tej patologii. Jest to dobry objaw świadczący o wzroście wiedzy lekarzy okulistów na temat tej choroby.

Rynek medyczny w Polsce, podobnie jak w Europie, dysponuje wieloma różnymi typami implantów i wyrobów medycznych stosowanych śródrogówkowo w terapii stożka rogówki. Trudno jednoznacznie wykazać przewagę jednego konkretnego produktu. W przypadku wszystkich wyżej wspomnianych implantów autorzy prac podkreślają wysoką skuteczność i bezpieczeństwo ich użycia. Na pewno jednym z najważniejszych aspektów jest doświadczenie chirurga w stosowaniu danego typu implantu oraz innych terapii, które pozwalają odpowiednio zaplanować leczenie pacjenta w konkretnym stadium choroby.