Inwazyjne zakażenia grzybicze (invasive fungal infection – IFI) stanowią istotne powikłanie współczesnych terapii onkologicznych i hematologicznych, związane zarówno z chorobowością, jak i śmiertelnością w ich przebiegu.

Wystąpienie inwazyjnego zakażenia grzybiczego wiąże się często z koniecznością odroczenia lub przerwania leczenia onkologicznego, co z kolei niekorzystnie wpływa na wyniki leczenia przeciwnowotworowego. Zidentyfikowano wiele czynników wpływających na zwiększone ryzyko wystąpienia IFI. Czynniki klasyczne obejmują m.in.:

• neutropenię, zwłaszcza długotrwałą,
• steroidoterapię,
• leczenie immunosupresyjne,
• podeszły wiek,
• rozpoznanie ostrej białaczki,
• transplantację allogenicznych komórek krwiotwórczych,
• obecność protez i cewników naczyniowych.
  
  

Wymienia się także czynniki geograficzne, metaboliczne, takie jak cukrzyca czy stany przeładowania żelazem, oraz genetyczne, predysponujące do rozwoju IFI.[1] Analiza powyższych czynników pozwala na wyodrębnienie grup wysokiego ryzyka rozwoju IFI, które obejmują chorych leczonych intensywnie z powodu ostrych białaczek szpikowych i zespołów mielodysplastycznych oraz pacjentów poddawanych transplantacji allogenicznych komórek krwiotwórczych (allogeneic stem cell transplantation – alloSCT).[2-4] Intensyfikacja leczenia onkologicznego i stosowanie nowoczesnych terapii ingerujących w funkcjonowanie układu immunologicznego wpływają jednak na poszerzanie grupy ryzyka, np. o ostre białaczki limfoblastyczne i chłoniaki agresywne, co potwierdzono w ostatnim czasie.[5,6] Wśród chorych leczonych zachowawczo z powodu guzów litych, szpiczaka plazmocytowego, chłoniaków mało agresywnych i nowotworów mieloproliferacyjnych ryzyko wystąpienia IFI jest niskie, szacowane na mniej więcej 1 proc.

Najczęstsze zakażenia grzybicze u chorych leczonych z powodu nowotworów spowodowane są przez Aspergillus spp. i Candida spp. Rzadziej obserwuje się zakażenia wywołane przez Mucorales oraz Fusarium czy Scedosporium, a także Cryptococcus sp.[4]