Diagnostyka i leczenie
Przedstawiony obraz kliniczny jest stosunkowo specyficzny. Mając go na uwadze, BIA ALCL należy wykluczyć głównie u pacjentek z silikonowymi implantami piersi, które zgłaszają się do lekarza z powodu obrzęku piersi – występowania późnego seromatu (> jeden rok po wszczepieniu implantów) bez cech infekcji czy też zapalnego wysięku utrzymującego się pomimo wycofania objawów zapalenia. Wzmożonej czujności wymagają również pacjentki z przykurczem torebkowym lub wyczuwalnymi masami w obrębie torebki włóknistej implantu.[24] Brak jest jednoznacznie ustalonych algorytmów diagnostycznych i leczniczych. U pacjentek z podejrzeniem BIA ALCL proponuje się pobranie próbki wysięku i wycinków torebki włóknistej, poprzedzone badaniem USG obydwu piersi. Materiał bez utrwalania należy przesłać do pracowni histopatologicznej, gdzie rozpoznanie stawiane jest głównie na podstawie badań immunohistochemicznych – decydująca jest obecność markera CD30 i brak ekspresji kinazy ALK.[25] Aby wykluczyć rozsiew chłoniaka zaleca się tomografię komputerową klatki piersiowej, jamy brzusznej i miednicy. W przypadkach wysokiego ryzyka należy wykonać PET-CT z glukozą.[26]
Brak konsensusu w sprawie leczenia
Konsensus w sprawie leczenia również nie został dotychczas wypracowany. Choroba najczęściej ogranicza się do torebki włóknistej implantu i w takich przypadkach wystarczające wydaje się obustronne usunięcie wszczepów wraz z torebkami włóknistymi i uważna obserwacja następcza pacjentki.[10] Kontrole należy przeprowadzać co sześć miesięcy przez pięć lat, wykonując USG piersi co najmniej co dwa lata.[24] U takich pacjentek podjęte zostały próby następczego wszczepienia implantów piersi, tym razem o gładkiej powierzchni, jednak odległe wyniki tych procedur nie są na razie znane.[27] Nie zaleca się wykonywania biopsji węzła wartowniczego, gdyż torebka implantu drenowana jest przez kilka grup regionalnych węzłów chłonnych bez stałego wzoru spływu, jednak w przypadku rozsiewu do regionalnych węzłów chłonnych najczęściej zajęte są węzły pachowe.[17] W stadiach bardziej zaawansowanych do rozważenia pozostaje uzupełniająca chemio- i radioterapia, a nawet przeszczepienie szpiku kostnego.[26] Najczęściej wykorzystywany protokół chemioterapii obejmuje cyklofosfamid, doksorubicynę, winkrystynę i prednizon (CHOP), jednak kluczowa pozostaje radykalna resekcja chirurgiczna.[17]
Podsumowanie
1. BIA ALCL jest schorzeniem stosunkowo rzadkim, a dokładne oszacowanie skali problemu i prowadzenie nadzoru epidemiologicznego jest trudne ze względu na niewielką świadomość problemu wśród lekarzy.
2.. Nie można wykluczyć znacznego niedoszacowania aktualnej zachorowalności, należy dążyć do opracowania jednolitego, międzynarodowego systemu raportowania.
3. Etiopatogeneza schorzenia pozostaje niewyjaśniona, dlatego niezbędne są dalsze badania, a także poszukiwanie możliwości działań profilaktycznych.
4. Należy zachować wysoką czujność onkologiczną w przypadku pacjentek z późnym seromatem lub zmianami wytwórczymi wokół implantu piersi, a leczenie prowadzić w wielospecjalistycznych zespołach, obejmujących hematologów.
Podziękowania
Autorzy dziękują prof. dr. hab. med. Wiesławowi Wiktorowi Jędrzejczakowi, kierownikowi Kliniki Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych WUM, za uwagi krytyczne podczas przygotowywania pracy.