Hipertermia jest uznawana za jedną z najstarszych procedur medycznych, liczących ok. 5 tys. lat. Była praktykowana już w starożytnym Egipcie (3 tys. lat p.n.e.).[2] Pierwszy znany zabieg z zastosowaniem termoterapii przeprowadził Imhotep, egipski kapłan i lekarz w V wieku p.n.e. Przed operacją chirurgicznego usunięcia nowotworu poddał go działaniu naturalnego ciepła (gorączki), wspomagając w ten sposób odpowiedź immunologiczną organizmu. Zalety terapeutycznego wpływu ciepła na organizm w postaci łaźni termalnych wykorzystywali w kolejnych wiekach Grecy, Żydzi, Rzymianie, Chińczycy i Japończycy.[3-4] Następnym krokiem było wprowadzenie w XIX wieku techniki fal radiowych wysokiej częstotliwości.[5] Ostateczną datą ogólnoświatowego zainteresowania hipertermią był rok 1975, kiedy zorganizowano w Waszyngtonie pierwszy Międzynarodowy Kongres Hipertermii Onkologicznej.[6] Za kolebkę rozwoju współczesnej hipertermii można uznać Niemcy, w których stanowi ona jeden z istotnych elementów terapii onkologicznej uzupełniającej chemio-, radio- oraz immunoterapię.[7]

Główne zadanie hipertermii polega na wykorzystaniu energii cieplnej w leczeniu nowotworów. Stan ten, poprzez zwiększoną produkcję leukocytów, aktywuje układ immunologiczny do obrony, a następnie do niszczenia komórek nowotworowych. Temperatura cia...