RAK PIERSI

Zaprezentowano wiele doniesień poświęconych leczeniu adjuwantowemu. Najważniejsze dotyczyły genetycznych czynników ryzyka i przydatności testu Oncotype DX do kwalifikacji do chemioterapii uzupełniającej, roli farmakologicznej supresji jajników u kobiet przed menopauzą, denosumabu u pacjentek po menopauzie oraz roli uzupełniającej radioterapii pól węzłowych. W dziedzinie genetyki przedstawiono wyniki badania TAILORx[1], oceniającego wartość prognostyczną i predykcyjną 21-genowego testu Oncotype DX przy kwalifikacji pacjentek z HR-dodatnim, HER2-ujemnym rakiem piersi bez przerzutów do węzłów chłonnych do leczenia uzupełniającego z udziałem chemioterapii lub bez. W badaniu wzięły udział 10 253 kobiety w wieku 18-75 lat z rakiem HR-dodatnim, HER2-ujemnym, bez przerzutów do węzłów chłonnych, z guzem pierwotnym do 5 cm. Pacjentki miały wykonywany test Oncotype DX. W przypadku niskiego ryzyka w teście (recurrence score 0-10), co dotyczyło 1629 chorych, pacjentki były kwalifikowane jedynie do adjuwantowej terapii hormonalnej (ET), w przypadku wysokiego ryzyka (RS ≥26 – u 1389 pacjentek) do chemioterapii i hormonoterapii (CET). Badanie skupiało się na pacjentkach z grupy pośredniego ryzyka, u których RS mieścił się w przedziale 11-25 (6711 pacjentek, czyli 65 proc. populacji chorych biorących udział w badaniu). Pacjentki z tej grupy były randomizowane do adjuwantowej chemioterapii z hormonoterapią lub jedynie do leczenia hormonalnego. Celem pierwszorzędowym było porównanie iDFS (invasive disease free survival), czyli czasu przeżycia wolnego od raka inwazyjnego. Po średnim czasie obserwacji pacjentek wynoszącym 9 lat okazało się, że terapia hormonalna (ET) nie okazała się gorsza od leczenia z wykorzystaniem chemioterapii i hormonoterapii (CET), pod względem czasu wolnego od nawrotu odległego (DRFI, HR 1,03, p = 0,80), czasu wolnego od nawrotu (RFI, HR 1,12, p = 0,28) i całkowitego przeżycia (OS, HR 0,97, p = 0,80). Dziewięcioletni okres przeżycia wolnego od inwazyjnego raka piersi był praktycznie identyczny w obu grupach (ET 83,3 v. 84,3 proc. dla CET), podobnie czas wolny od przerzutów odległych (94,5 v. 95 proc.), czas wolny od nawrotu (92,2 v. 92,9 proc.) i OS (93,9 v. 93,8 proc.). W analizie podgrup zidentyfikowano dwie subpopulacje, w których udało się wykazać nieznaczną, znamienną statystycznie korzyść z zastosowania chemioterapii: kobiety w wieku 50 lat i młodsze z RS 15-25 (p = 0,003) oraz kobiety z RS 21-25 (p = 0,004). Nawrót choroby odpowiadał za 338 przypadków z 836 (41,6 proc.) pierwszego zdarzenia iDFS, z czego 199 (23,8 proc.) stanowiły przerzuty odległe. Badanie pokazuje, że w grupie pacjentek z rakiem HER2-ujemnym hormonododatnim, bez przerzutów do węzłów chłonnych pachowych i z wielkością guza pierwotnego poniżej 5 cm, tylko pacjentki z wysokim ryzykiem (RS ≥26) w teście Oncotype DX, które stanowią 13,5 proc. tej populacji, odnoszą korzyść z zastosowania chemioterapii adjuwantowej.