Ważne są fakty

Czy geriatria i onkologia mogą i czy powinny się spotykać? Aby odpowiedzialnie udzielić odpowiedzi na to pytanie, trzeba przyjrzeć się faktom. A te są następujące:

• Wiek jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju nowotworów, częstość występowania nowotworów jest 11-krotnie większa wśród osób w wieku 65 i więcej lat niż młodszych.[1]
• Polskie społeczeństwo starzeje się w tempie dotychczas niespotykanym, szczególnie szybko rośnie odsetek osób najstarszych.[2,3]
• Dzięki postępom medycyny choroba nowotworowa staje się coraz częściej chorobą przewlekłą, ponad połowę pacjentów stanowią osoby w wieku 65 i więcej lat.
• Pacjenci w starszym wieku stanowią niewielki odsetek uczestników badań naukowych w dziedzinie onkologii. Kryterium wyłączenia z badań klinicznych stanowi nie tylko wiek, ale przede wszystkim choroby towarzyszące. Tym samym, przeciętny pacjent onkologiczny jest starszy i „bardziej chory” od uczestnika badań klinicznych, co powoduje, że ich wyniki muszą być bardzo ostrożnie przekładane na praktykę kliniczną. Jest to zjawisko dotyczące wielu dziedzin medycyny.[1]
• Liczba geriatrów w Polsce wynosi mniej niż 450, a onkologów (specjalistów onkologii klinicznej, chirurgii onkologicznej i radioterapii) minimalnie przekracza 2000. Mimo licznych programów i działań, poprawa w zakresie szybkiej diagnostyki i terapii onkologicznej jest niewystarczająca.[4,5]
• O skuteczności i bezpieczeństwie leczenia onkologicznego u osób starszych decyduje szeroka gama czynników, z których część jest mniej oczywista niż rutynowo przyjęte kryteria onkologiczne (zespół kruchości, zaburzenia funkcji poznawczych).

Czynniki geriatryczne mające wpływ na rokowanie i powikłania u pacjentów onkologicznych

Wybór sposobu leczenia pacjenta z rozpoznanym nowotworem jest zawsze decyzją spersonalizowaną, podejmowaną najczęściej zespołowo po analizie wielorakich czynników i uwarunkowań. Należą do nich: typ nowotworu i stopień jego zaawansowania oraz chara...