Pacjent w trakcie leczenia onkologicznego

Leczenie dorosłych pacjentów z chłoniakiem Hodgkina w zależności od stadium zaawansowania choroby

lek. Anna Gruszczyńska1
lek. Katarzyna Hetman2
lek. Krzysztof Kowalik3
prof. dr hab. n. med. Andrzej Modrzejewski3

1Zakład Medycyny Sądowej, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie

2Oddział Onkologii Klinicznej, Zachodniopomorskie Centrum Onkologii w Szczecinie

3Oddział Kliniczny Chirurgii Ogólnej, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie

Adres do korespondencji:

lek. Katarzyna Hetman

Oddział OnkologiiKlinicznej, Zachodniopomorskie Centrum Onkologii w Szczecinie

ul. Strzałowska 22, 71-730 Szczecin

e-mail: khetman@onkologia.szczecin.pl

  • Chłoniak Hodgkina (HL – Hodgkin’s lymphoma) jest nowotworem układu chłonnego. Najczęściej objawia się bezbolesnym powiększeniem węzłów chłonnych. Ostateczne rozpoznanie ustala się na podstawie badania histopatologicznego węzła chłonnego lub nacieczonej nowotworowo tkanki. Wybór metody i schematu leczenia zależą od zaawansowania choroby oraz indywidualnych cech pacjenta – możliwości przedstawia niniejszy artykuł

Chłoniak Hodgkina stanowi 10% wszystkich nowo zdiagnozowanych chłoniaków1. Występuje z częstością 3 zachorowań/100 000 przypadków w ciągu roku. Charakteryzuje się dwoma szczytami zachorowań: pierwszym w wieku 20-30 lat i drugim po 55 r.ż.2 W przebiegu choroby występują objawy ogólne, takie jak:

  • powiększenie węzłów chłonnych
  • osłabienie
  • zmęczenie
  • gorączka
  • dreszcze
  • nocne poty
  • niezamierzona utrata masy ciała (m.c.) >10%.

Powyższe symptomy występują u 30% pacjentów z HL. Najczęstszym, z którym się zgłaszają, jest bezbolesne powiększenie węzłów chłonnych, głównie szyjnych, nadobojczykowych i pachowych. Możliwe jest również powiększenie węzłów pachwinowych i zaotrzewnowych3. Wśród innych objawów – wynikających z zajęcia węzłów chłonnych powyżej przepony – są: duszność, kaszel oraz trudności w oddychaniu spowodowane zespołem żyły głównej górnej lub uciskiem powiększonych węzłów na drogi oddechowe. Powiększenie węzłów pachwinowych i zaotrzewnowych może się objawiać uczuciem dyskomfortu w obrębie jamy brzusznej (wzdęcia, zaparcia), niedrożnością przewodu pokarmowego oraz zaburzeniami mikcji4. Ostateczne rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania histopatologicznego pobranego węzła chłonnego lub zajętej przez proces nowotworowy tkanki.

Patognomoniczną cechą chłoniaka Hodgkina jest obecność komórek Reed-Sternberga (duże komórki z wieloma jądrami lub jednym dwupłatowym jądrem komórkowym oraz z wyraźnym jąderkiem)5. Aby określić typ histologiczny HL, przeprowadza się badanie immunofenotypowe komórek nowotworowych. Najczęściej występuje postać klasyczna stanowiąca 95% przypadków, pozostałe 5% stanowi typ guzkowy z przewagą limfocytów (NLPHL – nodular lymphocyte predominant Hodgkin’s lymphoma). W obrębie postaci klasycznej wyróżnia się 4 podtypy:

  • stwardnienie guzkowe
  • mieszany
  • z zanikiem limfocytów
  • bogaty w limfocyty.

Tkankę węzłową stanowią m.in. migdałki, pierścień Waldeyera oraz śledziona. Do narządów pozawęzłowych zalicza się: płuca, wątrobę, szpik kostny i kości. Klasyfikację chłoniaków pierwotnie węzłowych wg stopnia zaawansowania przedstawia tabela 16. K...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Podział pacjentów z chłoniakiem Hodgkina

Przydział chorego do określonej grupy zależy od:

Leczenie chorych z chłoniakiem Hodgkina

Głównym sposobem leczenia jest chemioterapia (CTH – chemotherapy), do której można dołączyć radioterapię (RTH – radiotherapy) – 75% nowo zdiagnozowanych dorosłych odnosi [...]

Kontrola pacjentów po leczeniu chłoniaka Hodgkina

Najczęściej wykorzystywaną metodą kontroli pacjentów z HL jest TK. Jest ona w tym przypadku lepsza niż PET, ponieważ wiąże się z [...]

Powikłania po leczeniu chłoniaka Hodgkina

Leki stosowane w terapii HL mogą spowodować uszkodzenie i upośledzenie funkcji narządów wewnętrznych oraz pogorszyć działanie układu immunologicznego. U pacjentów poddanych [...]

Podsumowanie

Indywidualizacja terapii odgrywa ważną rolę we współczesnym podejściu do pacjenta. Podczas wyboru schematu leczenia HL bierze się pod uwagę:

Do góry