Wprowadzenie

Badanie elektrokardiograficzne (EKG) u dzieci nadal pozostaje podstawową i najczęstszą metodą nieinwazyjnej diagnostyki układu krążenia. Standardowy zapis EKG jest wypadkową sumy poszczególnych wektorów depolaryzacji i repolaryzacji mięśnia sercowego. Zmiany w wielkości przedsionków i komór serca wpływają na kierunek rozchodzenia się potencjału w mięśniu sercowym, co znajduje odzwierciedlenie w powierzchniowym zapisie EKG. W diagnostyce wad wrodzonych serca i w chorobach mięśnia sercowego u dzieci elektrokardiogram dostarcza szczególnie cennych informacji dotyczących przerostu przedsionków i komór. Przerost lewej komory z towarzyszącym jej powiększeniem występuje w wadach wrodzonych serca, takich jak przetrwały przewód tętniczy, ubytek przegrody międzykomorowej lub niedomykalność zastawki aortalnej. Przerost mięśnia lewej komory z towarzyszącym zwiększonym ciśnieniem w lewej komorze występuje w wadach serca związanych z utrudnieniem odpływu krwi z lewej komory, takich jak zwężenie zastawki aortalnej i  koarktacja aorty. Cechy przerostu lewej komory w zapisie EKG są charakterystyczne w kardiomiopatii przerostowej i nadciśnieniu tętniczym. Obraz elektrokardiograficzny w połączeniu z innymi badaniami często pozwala określić nie tylko obecność, ale i stopień zaburzeń hemodynamicznych. Do rozpoznania konieczna jest znajomość kryteriów elektrokardiograficznych. Należy również pamiętać, że w okresie noworodkowym w tzw. krytycznych wadach lewego serca (krytyczna stenoza aortalna, krytyczna koarktacja aorty, przerwanie ciągłości łuku aorty, zespół hipoplazji lewego serca) z przewodozależnym przepływem systemowym (prawo-lewy przepływ krwi przez przewód tętniczy) funkcję „komory systemowej” przejmuje prawa komora (przepływ krwi z prawej komory do tętnicy płucnej, a następnie przez przewód tętniczy do aorty). Z tego powodu w tych krytycznych wadach lewego serca w okresie noworodkowym w zapisie EKG występuje przerost prawej, a nie lewej komory serca.

Przerost lewej komory serca