Opis przypadku

Jedenastoletni chłopiec chory na cukrzycę typu 1 został przyjęty do kliniki z powodu podejrzenia celiakii. Cukrzycę rozpoznano u niego w 9 roku życia, od tej pory chłopiec pozostawał pod stałą opieką diabetologa, był leczony insuliną podawaną podskórnie za pomocą pompy insulinowej. Podczas rutynowych badań w klinice diabetologii stwierdzono u niego przeciwciała przeciwko transglutaminazie tkankowej w mianie 49,93 jednostek (norma <20). Ponadto chłopiec od 6 lat pozostawał pod opieką hematologa z powodu leukopenii i małopłytkowości o nieustalonej przyczynie. Dotychczas nie występowały u niego takie objawy, jak biegunka, ból brzucha, utrata masy ciała.

Przy przyjęciu do kliniki chłopiec był w dobrym stanie ogólnym. W badaniach pomocniczych zwracała uwagę leukopenia (3640/mm³) z neutropenią (1960/mm³) oraz małopłytkowość (87 000/mm³). W znieczuleniu ogólnym wykonano gastroskopię wraz z pobraniem standardowej liczby wycinków (2 wycinki z opuszki i 4 wycinki z części pozaopuszkowej dwunastnicy), w której makroskopowo, poza niewielkim zaczerwienieniem śluzówki dolnej części przełyku, nie stwierdzono nieprawidłowości. W czasie zabiegu nie obserwowano wzmożonego krwawienia (ryc. 1).

Kilkanaście godzin później chłopiec zgłosił narastający ból brzucha, do którego dołączyły się wymioty żółcią. Na zdjęciu przeglądowym jamy brzusznej nie stwierdzono cech perforacji, opisano pojedynczą pętlę jelitową z poziomem płynu pod lewą kopuł...

W czasie hospitalizacji chłopca konsultowano hematologicznie, oznaczono czasy krzepnięcia oraz aktywność czynnika von Willebranda, nie stwierdzając odchyleń od stanu prawidłowego. W badaniu histopatologicznym opisano prawidłową błonę śluzową żołądka i dwunastnicy (Marsh 0), w związku z tym nie wdrażano diety bezglutenowej. Po roku ponownie oznaczono miano przeciwciał przeciwko transglutaminazie tkankowej – wynik był prawidłowy.