Teoria integracji sensorycznej (SI – sensory integration) po raz pierwszy została opisana w latach 70. XX wieku przez terapeutkę zajęciową dr Annę Jean Ayres. SI to proces przetwarzania bodźców oraz informacji przez mózg, które dostarczane są ze środowiska przez wszystkie zmysły. Ayres uważała, że rozwój sensoryczny postępuje stopniowo wraz z ogólnym rozwojem psychomotorycznym dziecka¹. Według niej zmysły to układy sensoryczne, które stanowią połączenie między receptorem, nerwem doprowadzającym, jądrami podkorowymi i ośrodkiem korowym. Koncepcja SI największe znaczenie przypisuje następującym układom: przedsionkowemu, czucia powierzchownego oraz czucia proprioceptywnego¹. Ponadto innymi układami oddziałującymi na centralny układ nerwowy oraz na odczucia sensoryczne są: słuchowy, wzrokowy, węchowy i smakowy¹.

Dobrze zorganizowany system sensoryczny może integrować bodźce z wielu źródeł. Na tle przetwarzania sensorycznego mogą pojawić się deficyty, które mogą towarzyszyć innym zaburzeniom rozwojowym. Ayres uważała, że dysfunkcje w zakresie SI występują, gdy odpowiednie neurony sensoryczne nie odbierają informacji aferentnych lub niewłaściwie je przetwarzają. Nieprawidłowości na tle SI mogą doprowadzić do pojawienia się zaburzeń rozwojowych, edukacyjnych oraz emocjonalnych. Wyrównywaniem tych dysfunkcji sensorycznych zajmuje się terapia integracji sensorycznej¹.

Zaburzenia przetwarzania sensorycznego

Zaburzenia przetwarzania sensorycznego (nazywane również zaburzeniami integracji sensorycznej) polegają na zakłóceniach w rejestracji i przetwarzaniu bodźców pochodzących z różnych systemów sensorycznych. Wszystkie informacje w układach sensoryczn...